ترجمه و شرح الشمائل المحمدیة (شمایل محمد صلی الله علیه و سلم)- جلد اول

حدیث شماره 216

(1) حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ رَافِعٍ، وَغَيْرُ وَاحِدٍ قَالُوا: أَنْبَأَنَا أَبُو أَحْمَدَ الزُّبَيْرِيُّ، حَدَّثَنَا شَيْبَانُ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْمُخْتَارِ، عَنْ مُوسَى بْنِ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، عَنْ أَبِيهِ قَالَ: كَانَ لِرَسُولِ اللَّهِ جسُكَّةٌ يَتَطَيَّبُ مِنْهَا.

216 ـ (1) ... موسی بن انس بن مالکس، از پدرش انس بن مالکسنقل می‌کند که وی گفت: رسول خدا جعطردانی داشتند که از آن، خویشتن را خوشبو و معطّر می‌ساختند.

«سُکَّةً»: این واژه را به دو گونه ترجمه کرده‌اند:

1- جعبه‌ی کوچک عطری؛ عطردان.

2- آمیزه‌ای از عطرهای گوناگون. یعنی: به عطرهای گوناگونی که با هم مخلوط می‌شوند، «سُکَّة» می‌گویند.

برخی از محدثان، واژه‌ی «سُکَّة» را طوری ترجمه کرده‌اند که ناظر به هر دو معنی باشد؛ از این رو گفته‌اند: «سُکَّة» عطردانی است که در آن آمیزه‌ای از عطرهای گوناگون و مختلف باشد.

«یتطیّب منها»: خود را از آن عطردان، خوشبو و معطّر می‌کرد.