۱۴۷- باب ما يقوله من أيس من حياته
باب آنچه که شخص مأیوس از جان خود می‌گوید
۹۱۱- «عن عائشة لقالت: سَمِعْتُ النبيَّ صوهُوَ مُسْتَنِدٌ إِليَّ يَقُولُ: «اللَّهُمَّ اغفِرْ لي وَارْحمْني، وَأَلحِقني بالرَّفِيقِ الأَعْلَى»» متفق عليه.
۹۱۱. «از حضرت عایشه لروایت شده است که گفت: از پیامبر صدر حالی که به من تکیه زده بود، شنیدم که می‌فرمود: «اللَّهُمَّ اغفِرْ لي وَارْحمْني، وَأَلحِقني بالرَّفِيقِ الأَعْلَى» خدایا! مرا بیامرز و بر من رحم بفرما و مرا به رفیق اعلی (حضور خداوند یا جایگاه فرشتگان و پیامبران) بپیوند»» [۷۲].
۹۱۲- «وعنها قالت: رأَيْتُ رسولَ اللَّه صوهُوَ بِالـموتِ، عِندهُ قدحٌ فِيهِ مَاءٌ، وهُو يدخِلُ يدهُ في القَدَحِ، ثم يمسَحُ وجهَهُ بالماءِ، ثم يقول: «اللَّهُمَّ أَعِنِّي على غمرَاتِ الموْتِ وَسَكَراتِ المَوْتِ»» رواه الترمذي.
۹۱۲. «از حضرت عایشه لروایت شده است که گفت: پیامبر صرا دیدم که در حالت نزع بودند و نزد او کاسه‌ای پر از آب بود و وی دست خود را در آن کاسه فرو می‌برد و بر سر و روی خود آب می‌مالید و سپس می‌فرمود: «اللَّهُمَّ أَعِنِّي على غمرَاتِ الـموْتِ وَسَكَراتِ المَوْتِ» خدایا! مرا بر سختی‌ها و غصه‌ها و سکرات مرگ، کمک بفرما» [۷۳].
[۷۲] متفق علیه است؛ [خ (۵۶۷۴)، م (۲۴۴۴)]. [۷۳] ترمذی روایت کرده است؛ [(۹۷۸)].