۳۲۷- باب النهي عن الفُحش وبَذاءِ اللِّسان
باب نهی از بد زبانی و بدگویی و دشنام
۱۷۳۴- «عَن ابْنِ مَسْعُودٍ سقَالَ: قَالَ رسُولُ اللَّهِ ص: «لَيْس المُؤْمِنُ بالطَّعَّانِ، وَلا اللَّعَّانِ، وَلا الْفَاحِشِ، وَلا الْبَذِيء»» رواه الترمذي وقال: حديثٌ حسنٌ.
۱۷۳۴. «از ابن مسعود سروایت شده است که پیامبر صفرمودند: «مؤمن طعنه‌زن، نفرین‌کننده، دشنام دهنده و ناسزاگو و بی‌حیا نیست»» [۹۴۸].
۱۷۳۵- «وعِنْ أَنَسٍ سقَاَل: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «مَا كَانَ الْفُحْشُ في شَيْءٍ إِلاَّ شانَهُ، ومَا كَانَ الحَيَاءُ في شَيْءٍ إِلاَّ زَانَهُ»» رواه الترمذي، وقال: حديثٌ حسن.
۱۷۳۵. «از انس سروایت شده است که پیامبر صفرمودند: «بدگویی و بی‌ادبی در هر چیزی باشد، آن را معیوب می‌کند و حیا و ادب در هر چیزی باشد، آن را زینت می‌دهد»» [۹۴۹].
[۹۴۸] ترمذی [(۱۹۷۸)] روایت کرده و گفته است: حدیثی حسن است. [این حدیث قبلاً هم به شماره‌ی ۱۵۵۵، آمده است]. [۹۴۹] ترمذی [(۱۹۷۵)] روایت کرده و گفته است: حدیثی حسن است.