۳۵۷- باب النهي عن الإِشارة إلى مسلم بسلاح سواء كان جادّاً أو مازحاً، والنهي عن تعاطي السيف مسلولاً
باب نهی از اشاره به مسلمان با اسلحه و مانند آن، چه جدی باشد و چه شوخی و نهی کردن از دست به دست کردن شمشیر برهنه
۱۷۸۳- «عَن أبي هُرَيْرَة سعَنْ رَسُولِ اللَّه صقَال: «لاَ يشِرْ أحَدُكُمْ إلَى أخِيهِ بِالسِّلاَحِ، فَإنَّهُ لاَ يَدْرِي لَعَلَّ الشَّيْطَانَ يَنْزِعُ في يَدِهِ، فَيَقَعَ في حُفْرَةٍ من النَّارِ»» متفقٌ عليهِ.
وفي رِوَايةٍ لِـمُسْلِمٍ قَالَ: قَالَ أبُو الْقَاسِمِ ص: «مَنْ أشارَ إلَى أخيهِ بِحَدِيدَةٍ، فَإنَّ المَلائِكةَ تَلْعنُهُ حتَّى يَنْزِعَ، وإنْ كَان أخَاهُ لأبِيهِ وأُمِّهِ».
قَوْلُهُ ص: «يَنْزِع» ضُبِطَ بالْعَيْنِ الـمُهْمَلَةِ مَعَ كَسْرِ الزَّاي، وبالْغَيْنِ الـمُعْجَمَةِ مع فتحِها ومعناهـمـا مُتَقَارِبٌ، مَعَنْاهُ بِالـمهْمَلَةِ يَرْمِي، وبالـمُعجمَةِ أيْضاً يَرْمِي وَيُفْسِدُ، وَأَصْلُ النَّزْعِ: الطَّعنُ وَالْفَسَادُ.
۱۷۸۳. «از ابوهریره سروایت شده است که پیامبر صفرمودند: «هیچ یک از شما با سلاح به برادرش اشاره نکند و به طرف او نگیرد، زیرا او نمی‌داند، شاید شیطان آن را از دستان او خارج کند (و وی را به زدن ضربه وسوسه کند و طرف کشته شود و آن‌گاه) او در حفره‌ای از آتش بیفتد»» [۱۰۰۵].
در روایتی دیگر از مسلم آمده است که گفت: ابوالقاسم صفرمودند: «کسی که با شمشیر یا سلاح آهنی به برادرش اشاره کند و آن را به طرف او بگیرد تا آن را به زمین می‌گذارد، فرشتگان او را لعنت می‌کنند، حتی اگرچه برادر تنیش باشد».
۱۷۸۴- «وَعَنْ جابرٍ سقَالَ: «نَهَى رسُولُ اللَّه صأنْ يُتَعَاطَى السَّيْفُ مَسْلُولاً»» رواهُ أبو داود، والترمذي وقال: حديثٌ حسَنٌ.
۱۷۸۴. «از جابر سروایت شده است که گفت: پیامبر صاز این که شمشیر، برهنه دست به دست شود، نهی فرمودند» [۱۰۰۶].
[۱۰۰۵] متفق علیه است؛ [خ (۷۰۷۲)، م (۲۶۱۷)]. [۱۰۰۶] ابوداود [(۲۵۸۸)] و ترمذی [(۲۱۶۴)] روایت کرده‌اند و ترمذی گفته است: حدیثی حسن است.