۳۲۹- باب كراهة قوله: خَبُثَتْ نفسي
باب کراهت گفتن درونم آلوده شد
۱۷۳۹- «عَنْ عَائِشَة لعَنِ النَّبِيِّ صقال: «لا يَقُولَنَّ أَحَدُكُمْ خَبُثَتْ نَفْسي، وَلكِنْ لِيَقُلْ: لَقِسَتْ نَفْسِي»» متفقٌ عليه.
قالَ الْعُلَمَـاءُ: معْنَى خبُثَتْ غَثَتْ، وَهُوَ مَعْنَى «لَقِسَتْ» وَلكِنْ كَرِهَ لَفْظَ الخُبْثِ.
۱۷۳۹. «از حضرت عایشه لروایت شده است که پیامبر صفرمودند: «هیچ یک از شما هرگز نگوید: درونم آلوده شد و دلم آشوب شد، بلکه بگوید: حالم به هم خورد و دلم شورید»» [۹۵۳].
علما، گفته‌اند: معنی «خبثت»، غثت است (هر دو به معنی سر دل سنگین شد، ثقل کرد، به تهوع افتاد) و غثت، معنی «لقست» است (و در نتیجه، هر دو لفظ خبثت و لقست، یک معنی را دارند) ولی لفظ «خبث» (به دلیل آ‌ن‌که معنی پلید و تباه شد را هم دارد،) مکروه و ناپسند است.
[۹۵۳] متفق علیه است؛ [خ (۶۱۷۹)، م (۲۲۵۰)].