۲۷۵- باب تحريم الطَّعْن في الأنساب الثابتة في ظاهر الشرع
باب تحریم طعنه در انساب ثابت شده به ظاهر شرع
قال الله تعالی:
﴿وَٱلَّذِينَ يُؤۡذُونَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ بِغَيۡرِ مَا ٱكۡتَسَبُواْ فَقَدِ ٱحۡتَمَلُواْ بُهۡتَٰنٗا وَإِثۡمٗا مُّبِينٗا٥٨﴾[الأحزاب: ۵۸].
«کسانی که مردان و زنان مؤمن را بدون این‌که کاری کرده و گناهی مرتکب شده باشند، آزار می‌‌دهند، مرتکب دروغی زشت و گناه آشکاری شده‌اند».
۱۵۷۸- «وَعَنْ أبي هُرَيْرَةَ سقالَ: قَالَ رسُولُ اللَّه ص: «اثْنَتَان في النَّاسِ هُمَا بِهِم كُفْرٌ: الطَّعْنُ في النَّسَبِ، والنِّيَاحةُ على المَّيت»» رواه مسلم.
۱۵۷۸. «از ابوهریره سروایت شده است که پیامبر صفرمودند: «دو رفتار در میان مردم موجود است که هر دو کفر می‌باشند؛ تهمت در نسب و نوحه‌گری بر مرده»» [۷۷۲]و [۷۷۳].
[۷۷۲] مسلم روایت کرده است؛ [(۶۷)]. [۷۷۳] [یعنی: آن دو عمل از اعمال کافران و اخلاق جاهلیت‌اند، با منجر به کفر می‌شوند، یا کفران نعمت و احسان هستند و یا در حق کسی که آنها را حلال بداند، کفر است ـ ویراستاران].