۳۵۸- باب كراهة الخروج من الـمسجد بعد الإذان إلا لعذر حتى يصلّي الـمكتوبة
باب کراهیت بیرون آمدن از مسجد بعد از اذان تا نماز فریضه را ادا نماید مگر آنکه عذری داشته باشد
۱۷۸۵- «عَنْ أبي الشَّعْثاءِ قال: كُنَّا قُعُوداً مع أبي هُريْرةَ سفي الـمسْجِدِ، فَأَذَّنَ الـمؤَذِّنُ، فَقَام رَجُلٌ مِنَ الـمسْجِدِ يَمْشِي، فَأتْبعهُ أبُو هُريْرةَ بصَرهُ حتَّى خَرجَ مِنَ الـمسْجِدِ، فقَالَ أبُو هُريْرَةَ: أمَّا هَذَا فَقَدْ عصَى أبَا الْقَاسِمِ ص» رواه مسلم.
۱۷۸۵. «از ابوشعثاء روایت شده است که گفت: ما با ابوهریره سدر مسجد نشسته بودیم و مؤذن اذان گفت، مردی از مسجد برخاست و رفت؛ ابوهریره سبا چشم او را دنبال کرد تا از مسجد خارج شد و آن‌گاه گفت: این مرد نسبت به ابوالقاسم صنافرمانی کرد» [۱۰۰۷].
[۱۰۰۷] مسلم روایت کرده است؛ [(۶۵۵)].