الماجد أ

«الـماجد» اسمی از اسماء الله الحسنی است که در حدیث مصطفی صکه شامل اسماء حسنی است وارد گردیده. و معنایش این است که خداوند متعال دارای جاه و جلال عظیم و صفات زیبا و رفتاری نیکو و ذاتی شرافتمند است که همتش عالی و در عین حال بخشنده و سخاوتمند است. همچنین معنای «مجید» می‌دهد که عبارت است از این که ذاتش در اوج شرف و مجد و کمال است و منزلت و مکانتش در نهایت عظمت و جلال است.

واجد یعنی غنی و بی‌نیاز و ماجد یعنی بی‌نیاز کننده، کسی که بسیار بخشنده و مهربان و با احساس است. جایز است که ماجد به معنی مجید باشد؛ مانند عالم به معنی علیم. ابوذرساز پیامبر اسلام صو ایشان از خداوند ﻷ نقل می‌فرمایند که فرمود: «ای بندگانم! همه‌ی شما گناهکارید مگر کسی که او را حفظ کرده باشم، پس از من طلب بخشش کنید که من با قدرت خودم شما را می‌بخشم و هیچ ابایی از انجام این کار ندارم و همه‌ی شما نابودید مگر کسی که من او را هدایت دهم. از من طلب هدایت کنید تا شما را هدایت دهم، همه‌ی شما فقیرید مگر آن کسی که من او را بی‌نیاز سازم، پس از من رزق بطلبید تا شما را روزی دهم. ای بندگانم! اگر از روز اول تا آخر شما هم‌چنین تر و خشک، زنده و مرده‌ی شما همگی همچون باتقواترین قلب بنده‌ای از بندگانم باشید، این کار شما یک بال پشه به ملک من نمی‌افزاید و اگر همه‌ی شما همچون بدبخت‌ترین قلب بنده‌ای از بندگانم باشید این کار شما یک بال پشه از ملک من نمی‌کاهد و اگر از اول تا آخر شما و تر و خشک و زنده و مرده‌ی شما همگی جمع شده و هر کس هر آنچه را نیاز دارد از من بطلبد و بدو ارزانی دارم این کار چیزی از ملک من کم نمی‌کند هم‌چنان که اگر کسی بر لب دریا ایستاده و سوزنی را در آن فرو برده و خارج کند از آب دریا کاسته نمی‌شود؛ زیرا من بخشنده (ماجد) هستم و هر کاری که بخواهم انجام می‌دهم. بخششم با یک جمله است و هر گاه بخواهم که کاری صورت گیرد کافی است بگویم: «کن» آن کار فورا انجام می‌شود».

در آیات قرآن کریم آیاتی دال بر معنی مجد و بزرگی و شکوه ماجد آمده است. خداوند سبحان با عظمت، ارجمند و صاحب فضل عظیم است. خداوند متعال بندگانش را راهنمایی می‌کند که بزرگی و شکوه از خود نشان داده و بر بخشش‌های فراوانی که می‌کنند منت نگذارند، زیرا که کلامی خوش و زیبا بهتر از دادن صدقه‌ای است که اذیت و آزار به دنبالش باشد. خداوند می‌فرماید:

﴿وَلَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ ٦﴾[المدثر: ۶].

«بذل و بخشش برای این مکن که افزون‌طلبی کنی (بلکه برای رضای خدا احسان و صدقه و بذل و بخشش کن)».