بهره‌ی بنده از اسم خداوند مبدیء
بدان که این اسم دارای نوری است که آن را بر قلب محبین تابانده و آنان با شوق به سوی پروردگار جهانیان می‌شتابند. ابتدای آفرینش را به یاد می‌آورند و بانگ برمی‌آورند و چون در اصل خود تفکر کنند ادب می‌شوند و تفکر در ابتدای خلقت آفرینش بنده اسرار نهانی را از دو جهت بر او می‌گشاید:
اول؛ این که جسمش از گل است و این هیکل و جسم از آبی پست و حقیر آفریده شده است.
دوم؛ روحش از نور است و این از اسرار خداوند غفور است، پس ابتدای آفرینش جسمانی خود را به یاد آور تا غرور و بهره‌های زودگذر از تو رخت بربندد. ابتدای آفرینش روحانی را به یادآر تا به مشاهده‌ی حق در حالت انس و سرور و خوشی دست یابی و به یادآور پیمان ﴿أَلَسۡتُ بِرَبِّكُمۡ﴾[الاعراف: ۱۷۲]. تا بر عهد خود پایدار بمانی.
عبدالمبدیء: او کسی است که خداوند او را بر ابداء و آفرینشش آگاه می‌گرداند و او ابتدای خلق و امر را می‌بیند و با اجازه‌ی خداوند آغاز به انجام اعمال خیر می‌نماید.
دعا: پروردگارا! تو ابداع کننده‌ی آفرینش از عدم و نیستی می‌باشی و با کرم خود تمامی موجودات را ظاهر گردانیده‌ای، روح را از نور آفریده‌ای تا جمال را بنگرد و جسم را از زمین آفریده‌ای تا مجاهده کرده و لباس زیور انسانیت به تن پوشد. روح‌های ما را به مشاهده‌ی نور ابتدای آفرینش روشن گردان تا همیشه در بارگاه علم و اراده و قدرتت باشیم. نور اسماء خود را بر ما تابانیده‌ای و ما را با انوار شکوه و جلال آراسته‌ای.
خداوندا! ما را به مشاهده‌ی پیمان ﴿أَلَسۡتُ بِرَبِّكُمۡ﴾نائل فرما. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.
وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم