بهره‌ی بنده از اسم خداوند مجید
بنده باید که نفسش را از پلیدی‌های شهوات ظاهری و باطنی پاک گرداند و نفس را سالم گردانیده و آن را ملتزم به انجام دستورات و دوری از معصیت نماید تا به مجد توحید وصول یابد و نفسش و شهواتش را در راه محبت و دوستی خداوند فنا کند و جدای از فرائض به نوافل نیز بپردازد تا جزو مقربین شود و هر گاه به حق نزدیک گشت، انوار هدایت بر او تابیدن گرفته و چشمه‌های حکمت در قلبش به جوش و خروش می‌افتند و هر گاه که بدین مرتبه رسید، بر او واجب است که مشغول مجاهده در راه الله شود؛ یعنی مشغول هدایت خلق به سوی حق گردد و در این هنگام است که شرف و مجد وراثت محمدی که پیامبر اسلام صبدان اشاره فرموده‌اند را فراچنگ می‌آورد که: «العُلَمَاءُ وَرَثَةُ الأَنْبِياءِ» «علما وارثان پیامبران‌اند» و یا پیامبر می‌فرماید: «اگر خداوند به واسطه‌ی تو یک نفر را هدایت کند برای تو بهتر از شترقرمز رنگ است» و بر این بنده لازم است که با اکرام و حسن خلق با مردم برخورد نماید تا میان مردم به عنوان شخصی دارای مجد و عظمت تلقی گردد.
عبدالمجید: کسی است که خداوند او را در میان مردم، مجد و عظمت عطا کرده آن هم به سبب کمالات اخلاقی و صفات عالی و متخلق بودنش به اخلاق الهی. پس او را به واسطه‌ی فضل و خوشرفتاری‌اش بزرگوار می‌دانند.
دعا: پروردگارا! تو در ذات و صفات و افعال مجید هستی، بزرگی و مجد را به هر کس که بخواهی عطا می‌کنی، و هر شرفی بسته به مجد و شرف توست، و هر کمالی از چشمه‌های عزتت سرچشمه می‌گیرد. ما را به مشاهده‌ی نور مجید نائل فرما تا به شرف بندگی تو در آئیم و ما را با لباس مجد دائمی مزین گردان. تو یگانه‌ی یکتایی، تا ما آمال آنانی که در پی کسب شرف‌اند و غایت آنانی که در پی استخراج در و مروارید از صدف‌اند، باشیم و هر کس که ما را دید نور مجد و عظمت را ببیند. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.
وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم