بهره‌ی بنده از اسم خداوند آخر
کسی که بسیار این اسم را به یاد آورد نور در قلبش ظاهر می‌شود که توجهش را از دنیای فانی به سرای باقی جلب می‌نماید و از هواهای نفسانی گریخته و به پروردگار آسمان‌ها و زمین پناهنده می‌گردد. اسم خداوند آخر مظاهری دارد، از جمله: سرای آخرت و چیزهای فاخر و ارزشمندی که آنجاست و نزدیکی به خداوند و صفایی که در آن هست.
عبدالآخر: او کسی است که آخربودن خداوند را دیده و می‌داند که خداوند بعد از فنای تمامی موجودات باقی است و این آیه برایش متحقق می‌گردد که:
﴿كُلُّ مَنۡ عَلَيۡهَا فَانٖ ٢٦ وَيَبۡقَىٰ وَجۡهُ رَبِّكَ ذُو ٱلۡجَلَٰلِ وَٱلۡإِكۡرَامِ ٢٧﴾[الرحمن: ۲۶-۲۷].
«همه‌ی چیزها و همه‌ی کسانی که بر روی زمین هستند، دستخوش فنا می‌گردند و تنها ذات پروردگار با عظمت و ارجمند تو می‌ماند و بس».
و سرانجام که در آخرت صورت خداوند باقی بر او می‌تابد به بقای او باقی می‌ماند و با لقایش از فنا شدن در امان می‌ماند و بعضی از دوستانش بدین دو موصوف می‌شوند.
دعا: پروردگارا! تو پسین هستی، بقا از آن توست و تو همیشگی و دائم می‌باشی و دیگر مخلوقات، ذرات گرد و خاک‌اند، بهره‌ای از نور اسم «آخر»ت را نصیب ما گردان و با آن ظاهر و باطن‌های ما را آباد گردان تا خداوند باقی را فقط در حالت بقا ببینیم و ما را به مقامات بلند پایه و عالی برسان.
پروردگارا! چشم دلمان را به روی بهشت و بقای آن بگشای و مقامات مقربین و سر ارتقاء آنان بدین مقام را به ما نشان ده تا به آنچه که فناپذیر است مغرور نشویم و توهمات، عقل‌هایمان را در پس پرده قرار ندهد. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.
وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم