بهره‌ی بنده از اسم خداوند ممیت
صوفیان گویند که اسلام با شمشیر مجاهده، نفس‌ها را قربانی می‌کند و با موافقت نور ایمان سبب حیات قلب‌‌ها می‌شود، آنگاه مرگ فنای نفس است و حیات واقعی زندگی قلب و بدین خاطر می‌گویند: سماع جز برای کسی که نفسش مرده و قلبش زنده است، صحیح نمی‌باشد. خداوند سبحان نفوس عابدان و قلوب عارفان و واصلان درگاه را زنده می‌گرداند و احوال اهل فرقان را می‌میراند. خداوند می‌فرماید:
﴿أَوَ مَن كَانَ مَيۡتٗا فَأَحۡيَيۡنَٰهُ﴾[الانعام: ۱۲۲].
«آیا کسی که (به سبب کفر و ضلال همچون) مرده‌ای بوده است و ما او را (با اعطای ایمان در پرتو قرآن) زنده کرده‌ایم».
در تفسیر آمده است که کافر بوده و ما او را هدایت داده‌ایم. از نشانه‌های کسی که نفسش مرده است این است که: آفات و شهوات نفسانی از او دور شده و به ادای حق پروردگارش قیام می‌کند و هر آنچه را سبب رضایت پروردگارش می‌شود، اجرا می‌نماید و از لذت‌های نفسانی و آرزوهای آن دوری می‌گزیند و با حق زندگی می‌کند و با صفت صداقت همراه خداوند می‌گردد و با دو صفت جوانمردی و حسن خلق با مردمان همنشین می‌گردد و داستان جوانمردی ایشان در شمارش نیاید.
عبدالممیت: کسی است که خداوند هوی و هوس، غضب و شهوت را در نفس او میرانده است و قلبش را زنده گردانیده است و عقلش را با زندگی همراه حق، نور عطا کرده است و بدو نوری عطا کرده است تا بر دیگران نیز تأثیر بگذارد و چون بدین صفت خدایی آراسته و با آن متأثر گشته است، قوای نفسانی را از بین برده است.
دعا: پروردگارا! تو ظالمان را بدان جهت که نادان‌اند از میان می‌بری و چون بدکردارند، از ایشان دوری می‌گیری. پروردگارا! تو نفس‌های دوستانت را می‌میرانی تا شاهدانی زنده باشند. پروردگارا! تو دشمنانت را می‌میرانی و دوستانت را زنده می‌گردانی. پروردگارا! نور اسم ممیت را بر قلب‌های ما بتابان تا شهوات در درون ما بمیرد و راز این اسم را بر نفس‌های ما نشان ده تا از غفلت‌ها و زنگارها دوری بگیریم و روح‌های ما را با نفحات خود مواجه گردان و به ما نوری عطا کن که با آن در میان مردم به حرکت درآییم و ما را از وسوسه‌ها محفوظ دار. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.
وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم