اسماء الحسنی

بهره‌ی بنده از اسم خداوند ذی‌الجلال والإکرام

هر کس که بسیار این اسم را یاد کند، نور آن بر درونش می‌تابد و در بین موجودات، جلیل‌القدر و بلندمرتبه می‌گردد. و باید که نفسش را از زمره‌ی شاکران گرداند تا نعمت‌های خداوند شامل او نیز گردد و همنشین کسانی شود که خداوند بدیشان نعمت عطا کرده است؛ از پیغمبران و راست‌روان و راستگویانی که پیغمبران را تصدیق کردند و بر راه آنان رفتند و شهیدان و شایستگان آنان، چه اندازه دوستان خوبی هستند!.

عبد ذی الجلال والإکرام: کسی است که خداوند با متصف کردن و متخلق و آراسته ساختنش به اسمائش او را بزرگ و گرامی داشته است ـ همچنان که اسمائش را مقدس و با عزت و بزرگ و منزه داشته و مظاهر و رسوم و مراسمش را نیز بزرگ و گرامی داشته است ـ هر کس از دشمنانش که او را ببیند، از او می‌ترسد و در برابر جلال و قدرتش خاضع و خاشع می‌گردد، اولیاء خدا مورد تکریم و عزت قرار می‌گیرند، زیرا که خداوند آنان را تکریم نموده است و خداوند دوستانش را تکریم کرده و دشمنانش را مورد اهانت و تحقیر قرار می‌دهد.

دعا: پروردگارا! تو ذوالجلال والإکرام هستی، تو صاحب توان و قدرت و نعمت‌ها هستی، تو صاحب جلال و شکوهی هستی که کوه را با خاک یکسان می‌کند و صاحب جمال و زیبایی می‌باشی که درهای پذیرش و وصال را می‌گشاید. خدایا! کرامتت را بر سینه‌ام بتابان تا با لطائف اسرارت زیبا و آراسته گردم. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.

وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم