بهره‌ی بنده از اسم خداوند منتقم
باید که از دشمنان خداوند تعالی انتقام گیرد و دشمن‌ترین دشمنان تو نفسی است که در وجود توست. حق بنده نیز آن است که هر گاه به گناهی نزدیک شده و یا از عبادتی دوری گرفت، از نفس انتقام گیرد.
هر گاه که بنده اسم «المنتقم» را بسیار یاد کند، انوار جبروت بر او تجلی می‌نماید و در ملک و ملکوت اثری از او باقی نمی‌ماند و در برابر قهر و غلبه‌ی خداوند با جلال و عظمت خاشع گشته، نمی‌تواند به معصیتی نزدیک گردد و نمی‌تواند گناهی هر چند کوچک، آشکار یا پنهان انجام دهد.
عبدالمنتقم: کسی است که خداوند او را برگزیده است تا حدودش را در مورد بندگانی که از حدود خدا خارج شده‌اند به صورت مشروع بدون هیچ نرمش و رأفتی به اجرا درآورد. خداوند می‌فرماید:
﴿وَلَا تَأۡخُذۡكُم بِهِمَا رَأۡفَةٞ فِي دِينِ ٱللَّهِ﴾[النور: ۲].
«و در (اجرای قوانین) دین خدا رأفت (و رحمت کاذب) نسبت بدیشان نداشته باشید».
پیامبر به اسامه فرمود: ای اسامه! آیا در حدی از حدود الهی میانجیگری می‌کنی، به خدا قسم اگر فاطمه، دخترمحمد دزدی کند دستش را می‌برم.
دعا: پروردگارا! تو انتقام گیرنده از دشمنان ظالم هستی و با غضب و جلالت مجرمین را در هم می‌کوبی، به درستی که تو از نمرود و فرعون و هامان انتقام گرفتی و اهل انحراف و طغیان را نابود گردانیده‌ای. پروردگارا! به دیدگانم نور ارزانی دار و به روحم قدرتی عطا کن تا هر گاه از حدود تجاوز کردم و آن‌ها را زیر پا نهادم، از نفسم انتقام گرفته و دوباره خاشع شوم و در برابر یورش و غلبه‌ی عزت و قدرتت خاضع گردم. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.
وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم