اسماء الحسنی

بهره‌ی بنده از اسم خداوند باطن

هر گاه که بنده این اسم را بسیار یاد کند، نفسش خاشع و خداترس می‌شود و در می‌یابد که او در کل عاجز و ناتوان است و خداوند بر او عطوفت و مهربانی نموده و ظاهر و باطنش را صفا بخشیده است و ظاهر آدمی، به نور خداوند ظاهر، تابناک و درخشان گردیده و باطنش غیبی از غیبیات اسرار خداوند قادر می‌گردد.

عبدالباطن: کسی که در تعاملات قلبی‌اش به درجه‌ی اعلی می‌رسد و فقط خداوند را خالصانه حمد و ستایش می‌نماید و خداوند باطنش را پاکیزه می‌گرداند و خداوند با نور اسم باطنش بر او تجلی می‌نماید به گونه‌ای که حالات روحانی بر او غلبه می‌یابند، آنگاه بر چیزهای پوشیده اشراف می‌یابد و از چیزهای پنهان خبر می‌دهد. او آدمیان را به کمالات معنوی و کوشش جهت تزکیه و پاک نمودن نفس دعوت می‌کند تا آنجا که (از کرده‌ی خود در جهان و از نعمت آخرت یزدان) خشنود و (خدا هم) از او خشنود است.

دعا: پروردگارا! تو از هر موجودی پوشیده گشته‌ای، از عقل‌های تیز و باهوش والاتر و بالاتری، با آشکار شدن جمال و زیبایی‌ات قلب‌ها به تو مشتاق می‌گردند و با ظهور هیبت و جلالت، روحها متحیر و حیران می‌گردند. پروردگارا! انوار اسم باطن خود را بر درونم بتابان تا بدانم که من کی‌ام و تو کیستی و خود را به آداب نبوی بیارایم و از تمامی احکام خشنود و راضی گردم و خود را مطیع و فرمانبردار تو گردانده و تسلیم گشته و اسلام را پذیرا گردم. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.

وصلی الله علی سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم