الصبور أ

«الصبور» اسمی از اسماء الله الحسنی است که در حدیث مصطفی صبیان گردیده است. الصبور کسی است که در عذاب دادن عصیانگران و ادب کردن گناهکاران عجله نمی‌کند و به خاطر حکمت و عزت و علو منزلتش قبل از زمان تعیین شده دست به کار نابودی‌شان نمی‌شود. او کسی است که معاصی هیچ ضرری به او نمی‌رسانند و اوست که جان تمام آدمیان در قبضه‌ی قدرتش است. اوست که چون در حقش جفا نمایی، با احسان و وفا با تو برخورد می‌کند و چون با گناهان بدو روی آوری و از درگاهش توبه خواهی، با غفران به استقبالت می‌آید. پاک و منزه است خداوند صبوری که به عصیان کنندگان مهلت می‌دهد، گناهان را می‌بیند، اما در عذاب دادنشان عجله نمی‌کند و با عجله و سرعت دست به کار عذابشان نمی‌شود مگر این که زمان آن فرا رسد. و هر امری را به اندازه‌ی معلومش فرو می‌فرستد و آن را از زمان مشخصش به تأخیر نمی‌اندازد، یعنی کارها و چیزهایش مرهون زمان‌های مشخصی است هر چند چنان قدرتی دارد که می‌تواند همه‌ی کاری را در یک آن انجام دهد، اما این منتهای حکمت اوست. اما صبر خداوند عزوجل برگناهکار و این که فوراً او را دچار عذاب نمی‌گرداند در این کلام رسول‌الله صنمایان است که می‌فرماید: «هیچ کس و هیچ چیز بر تحمل شنیدن مطلبی ناروا صبر پیشه نیست آن گونه که خداوند صبر می‌کند؛ زیرا مردمان برای خداوند فرزند قائل می‌شوند و خداوند آنان را بخشیده و بدانان روزی می‌دهد». و این منتهای درجه‌ی صبر و حلم است.