بهره‌ی بنده از اسم خداوند معید
باید که بنده در هر مکان و زمانی به سوی پروردگارش باز گردد و در آشکار و نهان مراقب نفس خود باشد تا به حسن خلق آراسته گردد، زیرا خداوندی که ایشان را آفریده، دگر باره ایشان را به سوی خودش باز می‌گرداند تا آنان را بیازماید که کدام یک نیکوکارترند. بربنده واجب است که برانگیخته شدن دوباره‌ی پس از مرگ و ایستادن در مقابل حق تعالی را هر لحظه به خاطر آورد، آنگاه خداوند را با دو بال ترس و امید عبادت نماید، زیرا که خداوند ناظر بر تمامی پوشیده‌های دل آدمیان است و بدین طریق با یاد خدا قلوب شان خاشع می‌گردد.
عبدالمعید: کسی است که خداوند او را بر بازگشت تمامی مخلوقات و امور به سوی خودش آگاه می‌گرداند و با اجازه‌ی خداوند هر آنچه را که باید به خداوند باز گرداند به وی بازمی‌گرداند، آنگاه عاقبت و محل بازگشت خود را در این می‌بیند که براساس بهترین حالتی که بر آن است عاقبت و سعادت یابد.
دعا: پروردگارا! تو بازگرداننده‌ی بندگان در روز حشر هستی، بازگرداننده‌ی دوستدارانت به سوی بارگاه وسیع مقدست، و گشودن رموز پوشیده بر ایشان، پروردگارا! با اسم معید بر ما تجلی فرما، توانمان را به راه خودت بازگردان و ضعفمان را به یاری‌ات برطرف گردان، تا این خود برانگیخته شدن و رستاخیزی برای ما باشد و از زندان تن رهایی یابیم، زیرا که آن قبر ما است و ما را بدون محاسبه در باغ‌های تسلیم و رضایت داخل گردان و ما را به بارگاه حضرت وهاب و بخشاینده داخل گردان. به درستی که تو بر هر چیزی توانایی.
وصلی الله سیدنا محمد وعلی آله وصحبه وسلم