حُلیۀ گرامی (بیان صفات ظاهری)
پیامبر اکرم ج قامتی متوسط و اندام‌هایی متناسب داشت. رنگ ایشان سفید متمایل به قرمز بود. پیشانی کشاده و ابروهای به هم پیوسته داشت. بینی مبارکش باریک و دراز، صورتش متوسط یعنی (چهره‌ای پرگوشت نداشت)، دهان مبارکش کشاده و دندان‌ها خیلی به هم پیوسته نبودند، بلکه مقداری میان آن‌ها فاصله وجود داشت. گردنی بلند، سری بزرگ، سینه‌ای فراخ، چشم‌هایی سیاه و مژه‌هایی بلند داشت. شانه‌ها پرگوشت و استخوان شانه‌ها قوی و پهن بودند. از ناف تا سینۀ مبارک خطی از مو و روی شانه‌ها موی قرار داشت.
صحابۀ کرام از حسن و زیبایی رسول خدا ج بسیار متأثر بودند. حضرت عبدالله بن سلام که نخست یهودی بود، وقتی اولین بار نگاهش بر چهرۀ مبارک رسول خدا ج افتاد، اظهار داشت: به خدا سوگند! این چهرۀ دروغین نیست [۲۹۰].
شخصی از جابر بن سمره که یکی از اصحاب است پرسید: آیا چهرۀ رسول خدا ج مانند شمشیر می‌درخشید؟ او اظهار داشت: «خیر، بلکه مانند ماه و خورشید درخشش داشت» در جایی دیگر روایت می‌کند: شبی مهتابی که هیچ ابری در آسمان وجود نداشت در محضر رسول خدا ج نشسته بودم، گاهی قرص ماه را نگاه می‌کردم و گاهی چهرۀ مبارک آن‌حضرت را تماشا می‌کردم، در مقایسۀ بین زیبایی ماه و چهرۀ ایشان، چهرۀ ایشان را زیباتر یافتم [۲۹۱].
حضرت براء س می‌گوید: احدی را ندیدم که در لباس قرمزرنگ از رسول خدا ج زیباتر باشد [۲۹۲]. عرق مبارک ایشان مانند عطر خوشبخو بود [۲۹۳]. و قطره‌های عرق بر گونه‌هایشان مانند دانه‌های مروارید می‌غلتید [۲۹۴]. پوست بدن بسیار نرم و ملایم بود. حضرت انس می‌گوید: رنگ مبارک بسیار زیبا و عرق ایشان مانند دانه‌های مروارید به نظر می‌رسید و من هیچ ابریشم و دیبایی را نرمتر از بدن مبارک رسول خدا ج ندیدم و بوی بدن ایشان از بوی مشک و عنبر خوشبوتر بود [۲۹۵].
معروف است که آن‌حضرت ج سایه نداشتند، ولی این سندیت ندارد.
[۲۹۰] ترمذی أبواب الزهد. [۲۹۱] مشکوة باب صفة النبي ج. [۲۹۲] صحیح مسلم باب صفة النبي ج. [۲۹۳] مرجع سابق. [۲۹۴] صحیح بخاری واقعه افک. [۲۹۵] مشکوة، باب صفة النبي ج.