خطابۀ نبوی
خطابه و سخنرانی یکی از عناصر مهم و لازم منصب نبوت است. روی همین اساس، هنگامی که خداوند متعال موسی را به عنوان پیامبر انتخاب کرد و نزد فرعون فرستاد، موسی این دعا را خواند:
﴿وَٱحۡلُلۡ عُقۡدَةٗ مِّن لِّسَانِي ٢٧ يَفۡقَهُواْ قَوۡلِي ٢٨﴾ [طه: ۲۷-۲۸].
«بار الها! گره از زبانم بگشا تا کلام مرا درک کنند».
ولی به رسول اکرم ج این نعمت از بارگاه الهی به‌طور کامل داده شده بود. چنانکه ایشان به‌طور تحدیث و اظهار نعمت فرمودند:
«أنا أفصح العرب». «من فصیح‌ترین عرب هستم».
«بعثت بجوامع الكلم». «با سخنان جامع و کامل مبعوث شده‌ام».
هر قبیله‌ای از اعراب مدعی فصاحت و بلاغت بود، اما از میان تمام اعراب دو قبیلۀ «قریش» و «بنوهوازن» در این وصف ممتاز بودند. قریش، قبیلۀ رسول اکرم ج بود و در بنوهوازن در خردسالی پرورش یافته بود. به همین جهت فرمودند: «أنا أعربكم، أنا من قريش ولساني لسان بني سعد بن بكر». من از شما فصیح‌ترم، از قریش هستم و زبانم زبان بنوسعد است.