عشق و محبت به خدا
انسان با ایمان در پرتو اعتقاد به اسلام به راز هستی دست یافته و به خدای هستی بخش عشق می‌ورزد. خدایی که مبدأ هر آفرینش و تدبیر است، و وجود هر پدیده‌ای به ادارۀ اوست و هر مددی از جانب او باید برسد. محبت انسان با ایمان به خدا از زیبادوستی انسان سرچشمه می‌گیرد، به هر کران جهان آفرینش که نگریسته است آثار نوآوری و محکم کاری را مشاهده کرده است.
﴿مَّا تَرَىٰ فِي خَلۡقِ ٱلرَّحۡمَٰنِ مِن تَفَٰوُتٖۖ﴾[الملك: ۳].
«در آفرینش خدای رحمان هیچ ناهمآهنگی و ناسازگاری نمی‌بینی».
﴿صُنۡعَ ٱللَّهِ ٱلَّذِيٓ أَتۡقَنَ كُلَّ شَيۡءٍۚ﴾[النمل: ۸۸].
«کارسازی خدای است که همه چیز را متقن و محکم آفریده است».
﴿ٱلَّذِيٓ أَحۡسَنَ كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥۖ﴾[السجدة: ۷].
«آن که زیبا و نکو گردانیده است هرچیزی را که آفریده است».
محبت انسان با ایمان به خدا از کمال دوستی انسان سرچشمه می‌گیرد. آیا در حقیقت کمالی به جز کمال خدای سبحان وجود دارد؟ همۀ جلوه‌گاه‌های کمال نسبی را که ما مشاهده می‌کنیم ذره‌هایی مدد گرفته از اویند و در کمال خویش به او نیازمندند.
محبت انسان با ایمان به خدا از نیکی دوستی و پرستش احسان و نیکوکاری نیز سرچشمه می‌گیرد. انسان فطرتاً کسانی را که به او احسان کنند دوست دارد، و کدام احسان از احسان خدا بالاتر؟ که او را از نیستی به هستی آورده و به صورت یک بشر راست‌قامت درآورده، و او را خلیفۀ خودش در زمین قرار داده، و همۀ جهان آفرینش را که از آنِ او است مسخر انسان گردانیده است.
﴿هُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ لَكُم مَّا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا﴾[البقرة: ۲۹].
«او است که همۀ آنچه را که در زمین است برای شما آفریده است...».
﴿أَلَمۡ تَرَوۡاْ أَنَّ ٱللَّهَ سَخَّرَ لَكُم مَّا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِ وَأَسۡبَغَ عَلَيۡكُمۡ نِعَمَهُۥ ظَٰهِرَةٗ وَبَاطِنَةٗۗ﴾[لقمان: ۲۰].
«آیا ندیده‌اید که خدا همۀ آنچه را که در آسمان‌ها و همۀ آنچه را که در زمین است مسخر شما گردانیده، و نعمت‌های فراوان ظاهری و باطنی‌اش را بر شما فرو ریخته است...».
انسان با ایمان به خاطر آنچه گفته شد و به خاطر خیلی چیزهای دیگر خدا را دوست دارد. محبتی بیش از محبت انسان به پدر و مادرش بلکه به فرزندش، بلکه به خودش، خدا را دوست دارد و هرچه را که از سوی او بیاید دوست دارد، و هرچه را که خدای سبحان دوست دارد، او نیز دوست دارد؛ کتابی را که خدا فرستاده تا مردم را به وسیلۀ آن از تاریکی‌ها بیرون آورده و به روشنایی برساند، پیامبری را که خدا او را فرستاده و رحمۀ للعالمین قرار داده است، هر انسانی را که اهل خیر و صلاح باشد و خدا را دوست داشته باشد و خدا او را دوست داشته باشد، دوست دارد. دعا و نیایش انسان با ایمان همان دعایی است که رسول خدا جبر زبان داشت:
«اللهم ارزقني حبك وحب من يحبك واجعل حبك أحب إليّ من الماء البارد»
«خدایا! محبت خودت و محبت آنان که دوستت دارند را به من روزی فرما، و محبت خودت را نزد من از آب خنک محبوبتر گردان». (۶۲)