تأثیر آرامش روانی در تولید
در فصلهای پیشین دیدیم که انسان با ایمان در زندگی از آرامش روانی و قوت قلب، و حوصله و تبسم امیدوارانه و روحیۀ خوشبینی و احساس امنیت، و صفا و محبت برخودار است. بیشک این حالت روانی تأثیر خودش را در تولید دارد. انسان آواره و پریشان و نگران و ناامید و کینهتوز و بدبین به زندگی و زندهها، کمتر میتواند کاری را که برعهدهاش گذاشتهاند انجام بدهد، یا تولیدی قانعکننده و رضایتبخش داشته باشد.
این مطلب، با کمتری دقت و بررسی معلوم میشود، نه به آمارهای عالم نیازمند است و نه به برهانهای فیلسوفانه.