۲۰- باب في الدلالة على خير والدعاء إلى هدى أو ضلالة:
باب دلالت بر خیر و دعوت به هدایت یا ضلالت
قَالَ تَعَالَی:
﴿وَٱدۡعُ إِلَىٰ رَبِّكَۖ﴾[القصص: ۸۷].
«(مردم را) به سوی پروردگارت دعوت کن».
وَقَالَ تَعَالَی:
﴿ٱدۡعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِٱلۡحِكۡمَةِ وَٱلۡمَوۡعِظَةِ ٱلۡحَسَنَةِۖ﴾[النحل: ۱۲۵].
«[مردم را] با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت دعوت کن».
وَقَالَ تَعَالَی:
﴿وَتَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡبِرِّ وَٱلتَّقۡوَىٰۖ﴾[المائدة: ۲].
«در کارهای نیک و پرهیزگاری، همدیگر را یاری نمایید».
وَقَالَ تَعَالَی:
﴿وَلۡتَكُن مِّنكُمۡ أُمَّةٞ يَدۡعُونَ إِلَى ٱلۡخَيۡرِ﴾[آل عمران: ۱۰۴].
«باید از میان شما گروهی باشد که مردم را به کار نیک دعوت کنند».
۱۱۹- وعن أَبِي مسعودٍ رضي اللَّه عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَنْ دَلَّ عَلَى خَيْرٍ فَلَهُ مِثْلُ أَجْرِ فَاعِلِهِ». رواه مسلم.
۱۱۹. از ابومسعودسروایت شده است که پیامبرصفرمودند: «کسی که مردم را بر (کار) خیری دلالت کند، اجری همانند اجر انجام دهنده‌ی آن (کار) خیر خواهد داشت» [۱۲۰].
۱۲۰- وعن أَبِي هريرة رضي اللَّه عنه أَنَّ رسولَ اللَّه صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «منْ دَعَا إِلَى هُدًى كَانَ لَهُ مِنَ الأَجْرِ مِثْلُ أُجُورِ مَنْ تَبِعَهُ لا يَنْقُصُ ذلِكَ مِنْ أُجُورِهِم شَيْئاً، ومَنْ دَعَا إِلَى ضَلاَلَةٍ كَانَ عَلَيْهِ مِنَ الإِثْمِ مِثْلُ آثَامِ مَنْ تَبِعَهُ لاَ ينقُصُ ذَلِكَ مِنْ آثَامِهِمْ شَيْئاً» رواه مسلم.
۱۲۰. از ابوهریرهسروایت شده است که پیامبرصفرمودند: «کسی که به کار نیکی دعوت کند، برای او اجری همانند اجر پیروانش در آن کار نیک وجود دارد و از اجر آنها نیز چیزی کم نمی‌شود، و کسی که به گمراهی و گناه دعوت کند، گناهش مثل گناهان پیروانش در آن گناه است و از گناه آنها نیز چیزی کم نمی‌شود» [۱۲۱].
۱۲۱- وعن سهل بنِ سعدٍ السَّاعِدِيِّ رضي اللَّه عنه أَنَّ رسولَ اللَّه صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قال يَوْمَ خَيْبَرَ لِعَلِيٍّ: «انْفُذْ عَلَى رِسلِكَ حَتَّى تَنْزِلَ بِسَاحتِهِمْ، ثُمَّ ادْعُهُمْ إِلَى الإِسْلامِ، وَأَخْبِرْهُمْ بِمَا يجِبُ مِنْ حقِّ اللَّه تَعَالَى فِيْهِ، فَوَاللَّهِ لأَنْ يَهْدِيَ اللَّهُ بِكَ رَجُلاً وَاحِداً خَيْرٌ لَكَ مِنْ حُمْرِ النَّعَمَ». متفقٌ عليه.
۱۲۱. از سهل بن سعد ساعدیسروایت شده است که پیامبرصدر روز «خیبر» برای علی فرمودند: «مأموریت خود را آرام به انجام برسان تا وارد میدان آنها می‌شوی، آن‌گاه آنان را به اسلام دعوت کن و آنچه از حق خدا را که بر ایشان واجب است، به آنان اعلام نما (تا آگاه شوند) که به خدا سوگند! اگر خداوند تنها یک نفر را به وسیله‌ی (ارشاد و آرامش و مهربانی) تو هدایت کند، برای تو از شتران سرخ موی بهتر است» [۱۲۲].
[۱۲۰] مسلم روایت کرده است؛ [ (۱۸۹۳) ]. [۱۲۱] مسلم روایت کرده است؛ [ (۲۶۷۴) ]. [۱۲۲] متفق علیه است؛ [خ (۳۷۰۱)، م (۲۴۰۶) ].