۱۶۳- باب إعانة الرفيق
باب كمك به همسفر
۵۷۶- وعنْ جابرٍ رضيَ اللَّه عنهُ، عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنَّهُ أَرَادَ أَنْ يَغْزُوَ فَقَالَ: «يَا مَعْشَرَ الْمُهَاجِرِينَ والأنْصَارِ، إِنَّ مِنْ إخواَنِكُم قَوْماً، ليْسَ لهمْ مَالٌ، وَلا عَشِيرَةٌ، فَلْيَضُمَّ أَحَدُكُمْ إِلَيْهِ الرَّجُلَيْنِ أَوِ الثَّلاثَةَ، فَمَا لأَحَدِنَا مِنْ ظَهْرٍ يَحْمِلُهُ إِلاَّ عُقْبةٌ كَعُقْبَةٍ» يَعْني أحَدهِمْ، قَالَ: فَضَمَمْتُ إلَيَّ اثْنَيْنِ أَوْ ثَلاَثَةً مَا لِي إِلاَّ عُقْبَةٌ كَعُقْبَةِ أََحَدِهِمْ مِنْ جَمَلِي. رواه أَبُوداود.
۵۷۶. از جابر ـسـ روایت شده است که گفت: پیامبرصتصمیم به جهاد گرفتند و سپس فرمودند: «ای جماعت مهاجر و انصار! از برادران شما طایفه‌ای هستند که ثروت و قوم و قبیله‌ای ندارند، پس باید هریک از شما (که حیوان سواری و توشه‌ای دارد) دو مرد یا سه مرد را به خود ملحق و شریک خود نماید». لذا هریک از ما که حیوان سواری داشت فقط یک نوبت سواری داشت. جابرسمی‌گوید: من دو یا سه نفر را با خود همراه کردم و جز مانند نوبت یکی از آنها، از شتر خود حقی نداشتم و تنها در نوبت خود سوار می‌شدم [۵۶۷].
۵۷۷- وعنه قال: كانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَتَخَلَّفُ فِيْ الْمَسِيْرِ فَيُزْجِيْ الضَّعيْفَ ويُرْدِفُ وَيدْعُو لَهُ. رواه أبو داود بإِسناد حسن.
۵۷۷. از جابر ـسـ روایت شده است که گفت: پیامبرص(در سفر و جهاد) عمداً خود را عقب می‌انداخت و شتر فرد ضعیف را آرام سوق می‌داد و او را بر شتر خود در پشت سر، سوار می‌کرد و برای آنها دعای خیر می‌فرمود [۵۶۸].
(به حدیث شماره: ۱۶۳ مراجعه شود).
[۵۶۷] ابوداود روایت کرده است؛ [(۲۵۳۴)]. [۵۶۸] ابوداود [(۲۶۳۹)]. به اسناد حسن (نیکو) روایت کرده است.