۲۳۴- بابُ وجوب الشکر
باب در لازم بودن شکر
قَالَ اللهُ تَعَالَی:
﴿فَٱذۡكُرُونِيٓ أَذۡكُرۡكُمۡ وَٱشۡكُرُواْ لِي وَلَا تَكۡفُرُونِ١٥٢﴾[البقرة: ۱۵۲].
«پس مرا یاد کنید تا من نیز شما را یاد کنم، و از من سپاسگزاری کنید و مرا ناسپاسی نکنید».
وَقَالَ تَعَالَی:
﴿لَئِن شَكَرۡتُمۡ لَأَزِيدَنَّكُمۡۖ﴾[إبراهيم: ۷].
«اگر سپاسگزاری کنید، هر آینه (نعمت‌های خود را) برایتان افزایش می‌دهم».
وَقَالَ تَعَالَی:
﴿وَقُلِ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ﴾[الإسراء: ۱۱۱].
«بگو: سپاس و ستایش، سزاوار خداوند یکتاست».
وَقَالَ تَعَالَی:
﴿وَءَاخِرُ دَعۡوَىٰهُمۡ أَنِ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ١٠﴾[يونس: ۱۰].
«پایان‌بخش دعای ایشان (مؤمنان در بهشت این است که) شکر و سپاس و ستایش، پروردگار جهانیان را سزاست».
۷۹۱- وعنْ أبی هريرةَ رضی الله عنهُ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «كُلُّ أمْرٍ ذِي بَالٍ لاَ يُبْدَأُ فِيْهِ بـ: الْحَمْدُ لِلَّهِ فَهُوَ أَقْطَعُ» حديثٌ حسَنٌ، رواهُ أبوداود وغيرُهُ.
۷۹۱. از ابوهریره ـسـ روایت شده است که پیامبرصفرمودند: «هر کار مهمی که با الحمدالله شروع نشود، آن کار بدون عاقبت و برکت است» [۷۷۱].
۷۹۲- وعَن أبي مُوسى الأشعريَّ رضي اللَّه عنْهُ، أنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «إِذَا مَاتَ وَلَدُ العَبْدِ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى لِمَلائِكَتِهِ: قَبَضْتُمْ وَلَدَ عَبْدِيْ؟ فَيَقُولُونَ: نَعَمْ، فَيَقُولُ: قَبَضْتُمْ ثَمَرَةَ فُؤَادِهِ؟ فَيَقُولُونَ: نَعَمْ، فَيَقُولُ: فَمَاذَا قَالَ عَبْدِيْ؟ فَيَقُولُونَ: حَمِدَكَ وَاسْتَرْجَعَ، فَيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى: ابْنُوا لِعَبْدِيْ بَيْتاً في الْجَنَّةِ، وَسَمُّوهُ بَيْتَ الْحَمْدِ» رواهُ الترمذي وقالَ: حديثٌ حسنٌ.
۷۹۲. از ابوموسی ـسـ روایت شده است که پیامبرصفرمودند: «هرگاه فرزند بنده(ی مؤمن) می‌میرد، خداوند به فرشتگان خود می‌فرماید: جان فرزند بنده‌ی مرا گرفتید؟ می‌گویند: بله، می‌فرماید: ثمره‌ی دل او را گرفتید؟ عرض می‌کنند: بله، می‌فرماید: و بنده‌ی من چه گفت؟! عرض می‌کنند: سپاس و ستایش تو را به جای آورد و گفت: «إنا لله وإنا إلیه راجعون»(ما از خداییم و به سوی او باز می‌گردیم)، سپس خداوند متعال می‌فرماید: برای بنده‌ی من خانه‌ای در بهشت بنا کنید و نام آن را خانه‌ی سپاس و ستایش (بیت الحمد) بگذارید» [۷۷۲].
(به حدیث شماره: ۹۲ مراجعه شود).
[۷۷۱] حدیثی حسن است که ابوداود [(۴۸۴۰)] و غیر او روایت کرده‌اند. [۷۷۲] ترمذی [(۱۰۲۱)] روایت کرده و گفته است: حدیثی حسن است.