گلچینی از ریاض الصالحین

۱۰۲- باب النهي عن القرآن بين تمرتين ونحوهما إذا أكل جماعة إلا بإذن رفقته
باب نهی از خوردن دو خرما باهم و امثال آن هنگامی که جمعی باهم بخورند؛ مگر این که دوستانش به او اجازه دهند

۴۳۶- عن جبَلَةَ بن سُحَيْمٍ قَالَ: أَصَابَنَا عامُ سَنَةٍ معَ ابْنِ الزُّبَيْرِ، فَرُزِقْنَا تَمْراً، وَكَانَ عَبْدُ اللَّه بنُ عمر رضي اللَّه عنهما يَمُرُّ بِنَا وَنَحْنُ نأْكُلُ، فيقولُ: لا تُقَارِنُوا، فَإِنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ نَهَى عَنِ الإقْرَانِ، ثُمَّ يَقُولُ: «إِلاَّ أَنْ يَسْتَأْذِنَ الرَّجُلُ أَخَاهُ» متفقٌ عليه.

۴۳۶. از جبله بن سحیم روایت شده است که فرمود: سالی در زمان حکمرانی «ابن‌زبیر»، قحطی به ما رسید، مقداری خرما به ما دادند که روزی ما شد، در حالی که ما مشغول خوردن بودیم، عبدالله بن عمر از کنار ما می‌گذشت و می‌گفت: دو تا دو تا نخورید؛ زیرا پیامبرصاز دو تا دو تا خوردن خرما منع فرموده‌اند، سپس (ابن‌عمر) گفت: مگر این‌که شخص خورنده از برادر (همراه‌)‌ش اجازه بگیرد [۴۲۵].

[۴۲۵] متفق علیه است؛ [خ (۲۴۵۵)، م (۲۰۴۵)].