۱۷۱- باب ما يقوله إذا رجع وإذا رأى بلدته
باب آن‌چه که انسان در حین بازگشتن و وقتی که شهر خود را دید، آن را می‌گوید
۵۸۸- وعن أَنسٍ رَضي اللَّهُ عنهُ قَالَ: أَقْبَلْنَا مَعَ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، حَتَّى إذَا كُنَّا بِظَهْرِ الْمَدِينَةِ قَالَ: «آيِبُونَ، تَائِبُونَ، عَابِدُونَ، لِرَبِّنَا حَامِدُونَ» فَلَمْ يَزَلْ يَقُولُ ذَلِكَ حَتَّى قَدِمْنَا الْمَدِيْنَةَ» رواه مسلم.
۵۸۸. از انس ـسـ روایت شده است که فرمود: همراه پیامبرصبرمی گشتیم، وقتی به پشت مدینه رسیدیم، فرمودند: «آيِبُونَ، تَائِبُونَ، عَابِدُونَ، لِرَبِّنَا حَامِدُونَ»: ما بازگشتگان و توبه‌کنندگان و عبادت‌کنندگانیم و سپاسگزاران و ستایش‌کنندگان خدای خود هستیم» و مرتب این جمله را (تکرار) می‌فرمود تا به مدینه رسیدیم» [۵۷۸].
(به حدیث شماره: ۵۷۸ مراجعه شود).
[۵۷۸] متفق علیه است؛ [خ (۳۰۸۸)، م (۲۷۶۹)].