۸۱- باب النهي عن تولية الإمارة والقضاء وغيرهما من الولايات لمن سألها أو حرص عليها فعرض بها
باب نهی از تحویل دادن امارت و قضاوت و غیر آن از ریاست‌ها به كسی كه خود أن را خواستار شود یا بر آن حرص بورزد و به كنایه آن را بخواهد
۴۰۱- عن أبي موسى الأَشعريِّ رضي اللَّه عنه قال: دخَلتُ عَلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أنَا وَرَجُلانِ مِنْ بَنِي عَمِّي، فَقَالَ أحَدُهُمَا: يا رسولَ اللَّه! أمِّرْنَا عَلَى بَعْضِ مَا وَلاَّكَ اللَّهُ عزَّ وجلَّ، وقَالَ الآخَرُ مِثْلَ ذلكَ، فَقَالَ: «إنَّا واللَّه لا نُوَلِّي هذَا العَمَلَ أحداً سَأَلَه، أو أَحَداً حَرَصَ عَلَيْهِ».
۴۰۱. از ابوموسی اشعریسروایت شده است که فرمود: من و دو مرد از پسرعموهایم به نزد پیامبرصرفتیم، یکی از آنها گفت: ای رسول خدا! ما را بر بعضی از آنچه که خداوند مسئولیتش را به تو عطا کرده است، بر گمار و مشغول کن و دیگری نیز چنان گفت، پیامبرصفرمودند: «به خدا سوگند، ما کسی را که خودش این عمل (امارت و حکمداری) را درخواست کند یا کسی را که بر (بدست آوردن) آن حرص بورزد، مسؤول و سرپرست آن نمی‌کنیم» [۳۹۰].
[۳۹۰] متفق علیه است؛ [خ (۷۱۴۹)، م (۱۷۳۳)].