۲۷۰- باب تحريم الهجران بين المسلمين فوق ثلاثة أيام إلا لبدعة في المهجور أو تظاهرٍ بفسقٍ أو نحو ذلك
باب تحریم حرف نزدن مسلمانان با همدیگر بیشتر از سه روز، مگر به علت مشاهده‌ی بدعت از شخصی که با او قطع صحبت شده یا تظاهر به فسق و مانند آن
قَالَ اللهُ تَعَالَی:
﴿وَلَا تَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِۚ﴾[المائدة: ۲].
«همدیگر را در راه گناه و تجاوز و ستمکاری، یاری و پشتیبانی نکنید».
۹۲۳- وعنْ أبي أيوبَ رضي اللَّه عنْهُ أنَّ رَسُولَ اللَّه صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «لاَ يَحِلُّ لِمُسْلِمٍ أنْ يَهْجُرَ أَخَاهُ فَوْقَ ثَلاَثِ لَيَالٍ: يَلْتَقِيَانِ، فَيُعْرِضُ هَذَا، وَيُعْرِضُ هَذَا، وخَيْرُهُمَا الَّذِيْ يَبْدَأُ بِالسَّلاَمِ». متفقٌ عليه.
۹۲۳. از ابوایوب انصاری ـسـ روایت شده است که پیامبرصفرمودند: «برای شخص مسلمان حلال نیست که بیشتر از سه شب با برادر (دینی یا نسبی) خود قطع صحبت کند که چون به همدیگر می‌رسند، هریک از ایشان از دیگری اعراض می‌کند و بهترین ایشان کسی است که اول سلام (و صحبت را دوباره شروع) می‌کند» [۹۰۱].
۹۲۴- وعَنْ جابرٍ رضي اللَّه عنْهُ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: «إنَّ الشَّيْطَانَ قَدْ يَئِسَ أنْ يَعْبُدَهُ الْمُصَلُّونَ في جَزِيْرَةِ الْعَرَبِ، وَلكِنْ في التَّحْرِيْشِ بَيْنَهُمْ» رواه مسلم.
۹۲۴. از جابرسروایت شده است که فرمود: از پیامبرصشنیدم که می‌فرمودند: «شیطان مأیوس شده است از این که نمازگزاران جزیرة‌العرب او را عبادت و اطاعت کنند و لیکن از افساد میان آنها و تغییر دل‌های ایشان و دور نمودن آنها از یکدیگر مأیوس نیست (و مشغول بدان است)» [۹۰۲].
۹۲۵- وعنْ أبي هُرَيْرةَ رضي اللَّه عَنْهُ أنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «لاَ يَحِلُّ لِمُؤْمِنٍ أنْ يَهْجُرَ مُؤْمِناً فَوقَ ثَلاَثٍ، فإنْ مَرَّتْ بِهِ ثَلاَثٌ، فَلْيَلْقَهُ فَلْيُسَلِّمْ عَلَيْهِ، فَإنْ رَدَّ عَلَيْهِ السَّلامَ فَقَدِ اشْتَرَكَا في الأجْرِ، وَإنْ لَمْ يَرُدَّ عَلَيْهِ فَقَدْ بَاءَ بِالإثْمِ، وَخَرَجَ الْمُسَلِّمُ مِنَ الْهِجْرَةِ». رواهُ أبو داود بإسنادٍ حسن. قَالَ أَبُو داود: إِذَا كَانَتْ الْهِجْرَةُ للهِ تَعَالَى فَليْسَ مِنْ هَذَا في شَيْءٍ.
۹۲۵. از ابوهریره ـسـ روایت شده است که پیامبرصفرمودند: «حلال نیست براى شخص مؤمن که بیش از سه روز با دوست مؤمنش قهر کند، و اگر سه روز گذشت، باید او را ملاقات و به او سلام کند؛ اگر وی جواب سلام او را داد، هردو در اجر شریک هستند و اگر جواب نداد، دچار گناه شده است و سلام دهنده از (گناه) قهر کردن خارج شده است» [۹۰۳].
ابوداود گفته است: اگر قهر کردن و حرف نزدن، به خاطر رضای خدا باشد، دیگر احکام فوق در آن جاری نیست.
(به حدیث شماره: ۹۰۷ مراجعه شود).
[۹۰۱] متفق علیه است؛ [خ (۶۰۷۷)، م (۲۵۶۰)]. [۹۰۲] مسلم روایت کرده است؛ [(۲۸۱۲)]. [۹۰۳] ابوداود [(۴۹۱۲)] به اسناد حسن (نیکو) روایت کرده است.