۳۱۳- باب النهي عن الفُحش وبَذاءِ اللِّسان
باب نهی از بد زبانی و بدگویی و دشنام
۱۰۰۲- وعِنْ أَنَسٍ رضي اللَّه عَنهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَا كَانَ الْفُحْشُ في شَيْءٍ إِلاَّ شَانَهُ، وَمَا كَانَ الْحَيَاءُ في شَيْءٍ إِلاَّ زَانَهُ». رواه الترمذي، وقال: حديثٌ حسن.
۱۰۰۲. و از انسسروایت شده است که پیامبرصفرمودند: «بدگویی و بی‌ادبی در هر چیزی باشد، آن را معیوب می‌کند و حیا و ادب در هر چیزی باشد، آن را زینت می‌دهد» [۹۸۱].
(به حدیث شماره: ۸۹۸ مراجعه شود).
[۹۸۱] ترمذی [(۱۹۷۵)] روایت کرده و گفته است: حدیثی حسن است.