۲۷۱- باب النهي عن تناجي اثنين دونَ الثالث بغير إذنه إلا لحاجةٍ وهو أن یتحدثا بلسانٍ لا يفهمه
باب نهی از نجوای دو نفر در حضور سومی بدون اجازه‌ی او جز برای ضرورت؛ و نجوا چنین است که دو نفر پنهانی حرفی بزنند که سومی نشنود و یا با زبانی صحبت کنند که سومی آن را نفهمد-
قَالَ اللهُ تَعَالَی:
﴿إِنَّمَا ٱلنَّجۡوَىٰ مِنَ ٱلشَّيۡطَٰنِ﴾[المجادلة: ۱۰].
«نجوا (سخن گفتن مخفیانه)، از جانب شیطان است».
۹۲۶- وعن ابْنِ عُمَرَ رضي اللَّه عنْهُمَا أنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «إِذَا كَانُوا ثَلاثَةً، فَلاَ يَتَنَاجَى اثْنَانِ دُونَ الثَّالِثِ». متفق عَلَيْهِ.
ورواه أَبُو داود وزاد: قَالَ أَبُو صالِح: قُلْتُ لابنِ عُمرَ: فَأرْبَعَةً؟ قَالَ: لا يَضُرُّكَ.
۹۲۶. از ابن عمربروایت شده است که پیامبرصفرمودند: «هرگاه سه نفر با هم بودند، نباید دو نفر از آنها بدون (حضور و اجازه‌ی) سومی با همدیگر نجوا کنند» [۹۰۴].
ابوداود نیز آن را روایت کرده و اضافه نموده است که: ابوصالح گفت: به ابن عمربگفتم: چهارنفر چطور؟ گفت: ضرری ندارد [۹۰۵].
۹۲۷- وَعن ابنِ مسْعُودٍ رضي اللَّه عنهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «إِذَا كُنْتُمْ ثَلاَثَةً، فَلاَ يَتَنَاجَى اثْنَانِ دُوْنَ الآخَرِ حَتَّى تَخْتَلِطُوا بِالنَّاسِ، مِنْ أَجْلِ أنَّ ذَلِكَ يُحْزِنُهُ» متفقٌ عليه.
۹۲۷. از ابن مسعود ـسـ روایت شده است که پیامبرصفرمودند: «وقتی شما سه نفر بودید، دو نفرتان بدون سومی نجوا نکنند تا این‌که با مردم آمیخته شوید؛ زیرا این کار، او را غمگین می‌کند» [۹۰۶].
[۹۰۴] متفق علیه است؛ [خ (۶۲۸۸)، م (۲۱۸۳)]. [۹۰۵] [(۴۸۵۲)]. [۹۰۶] متفق علیه است؛ [خ (۶۲۹۰)، م (۲۱۸۴)].