گلچینی از ریاض الصالحین

۱۵۹- باب البكاء والخوف عند المرور بقبور الظالمين ومصارعهم وإظهار الافتقار إلى اللَّه تعالى والتحذير من الغفلة عن ذلك
باب گریه كردن و ترس در هنگام عبور از كنار قبر ظالمان و جایگاه هلاکت ایشان و اظهار عجز و نیاز به خدای بزرگ و پرهیز از غفلت از آن‌ (صفات)

۵۶۷- عَن ابْنِ عُمَر رَضِيَ اللَّه عَنْهُمَا أَنَّ رسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ لأصْحَابِهِ -يَعْني لَمَّا وَصَلُوا الحِجْرَ: دِيَارَ ثمُودَ- : «لا تَدْخُلُوا عَلى هَؤُلاءِ المُعَذَّبِينَ إِلاَّ أَنْ تَكُونُوا بَاكِينَ، فَإِنْ لمْ تَكُونُوا بَاكِينَ، فَلاَ تَدْخُلُوا عَلَيْهِمْ، لا يُصِيبُكُمْ مَا أَصَابَهُمْ» متفقٌ عليه.

وفي رواية قال: لَمَّا مَرَّ رَسُولُ اللَّهِ صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم بِالْحِجْرِ قَالَ: «لاَ تَدْخُلُوا مَسَاكِنَ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ أَنْ يُصِيْبَكُمْ مَا أَصَابَهُمْ إِلاَّ أَنْ تَكُونُوا بَاكِينَ» ثُمَّ قَنَّع رَسُولُ اللَّهِ صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم، رَأْسَهُ وَأَسْرَعَ السَّيْرَ حَتى أَجَازَ الوَادِيْ.

۵۶۷. از ابن عمر ـبـ روایت شده است که پیامبرصهنگام رسیدن به «حجر، دیار ثمود» به یارانش فرمودند: «از کنار این (مردگان) اهل عذاب، نگذرید، مگر آن‌که گریان باشید و اگر گریان نیستید، به آن‌جا وارد نشوید تا آن‌چه به آنها رسیده است، به شما نرسد» [۵۵۸].

در روایتی دیگر آمده است که عبدالله گفت: وقتی پیامبرصبر سر زمین حجر گذشت، فرمودند: «وارد خانه‌های آنان که بر خود ستم کرده‌اند، نشوید، مبادا آن‌چه که بر آنان گذشته است، به شما نیز برسد، مگر آن‌که در حال گریه باشید»، سپس پیامبرصسر خود را پوشانید و به حرکت خود سرعت داد، تا از وادی گذشت.

[۵۵۸] متفق علیه است؛ [خ (۴۳۳)، م (۲۹۸۰)].