تدریس
امام در سال ۱۹۳۴ م. در سن ۲۰ سالگى، در دانشگاه ندوة العلماء لکنو به تدریس پرداخت. اوّلین سال که در جلسهى درس حضور یافت، شاگردان کلاس او از نظر سن از ایشان بزرگتر یا با او همسال بودند. امام به مدت ده سال، مجلس درس را زینت بخشید و در این مدت با رهبران و مصلحان عصر خود همچون: شیخ الحدیث مولانا محمد زکریا، مولانا محمد الیاس، شیخ عبدالقادر راى پورى و مولانا انور شاه کشمیرى، آشنا شد و از محضر آنان کسب فیض نمود؛ و بر اثر ارتباط با این دانشمندان، به ویژه مولانا محمد الیاس، نقطهى عطفى در زندگى او پدید آمد. سرانجام در سال ۱۹۳۹ م. از کار تدریس به طور موقت کنارهگیرى کرد و براى احیاى امر به معروف و نهى از منکر، تمام وقت خود را وقف دعوت و تبلیغ در راه دین نمود و در این راه زحمات طاقتفرسایى را متحمّل شد. ایشان براى انجام این منظور، در رأس هیأتهاى تبلیغى به کشورهاى عربى مسافرت کرد و از ضعف و انحطاط مسلمانان به شدت رنج مىبرد. وى پیش از این، با علامه اقبال لاهورى نیز ملاقاتهایى داشته و قسمتى از سرودههاى او را به عربى ترجمه کرده بود.
سید پس از پشت سر گذاشتن این دورهى مقطعى، بار دیگر به تدریس و نشر معارف اسلامى پرداخت و از سال ۱۹۴۳ م. تا سال ۱۹۵۱ م. در «سازمان تبلیغات اسلامى» لکنو به تدریس قرآن و حدیث مشغول شد. در سال ۱۹۵۵م. از سوى دانشگاه دمشق (الجامعة السورية)براى همکارى و تدریس فراخوانده شد و به سمت استاد مهمان مسؤولیت تدریس در این دانشگاه را پذیرفت. همچنین در سال ۱۹۶۲ م. از سوى شاه سعود براى تدریس در دانشگاه اسلامى مدینهى منوّره دعوت شد، اما سید، تدریس همیشگى و کرسى دایمى استادى را نپذیرفت، بنابراین در سال ۱۳۸۲ هـ. ق./۱۹۶۳ م. به سمت استاد مهمان در آن دانشگاه به تدریس مشغول شد.