۶٩- باب: قَتْلِ الصِّبْيَانِ فِي الحَرْبِ
باب [۶٩]: کشتن اطفال در جنگ
۱۲٩۳- عَنْ عَبْدَ اللهِ بْن عُمَرَ اللَّهِ ب: أَنَّ امْرَأَةً وُجِدَتْ فِي بَعْضِ مَغَازِي النَّبِيِّ جمَقْتُولَةً، «فَأَنْكَرَ رَسُولُ اللَّهِ جقَتْلَ النِّسَاءِ وَالصِّبْيَانِ» [رواه البخاری: ۳٠۱۴].
۱۲٩۳- از عبدالله بن عمربروایت است که در یکی ازغزوات، پیامبر خدا جزن کشتۀ پیدا شد، پیامبر خدا جکشتن زن‌ها و اطفال را بد گفتند [۲۱۳].
[۲۱۳] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) مراد از بد گفتن کشتن زن‌ها و اطفال، نهی کردن از کشتن آن‌ها است، و اینکه در حدیث پیشتر اشاره به جواز کشتن زن‌ها و اطفال شده است، سببش این است که اگر هدف اصلی در جنگ، جنگجویان دشمن باشد، و در ضمن آن‌ها زن‌ها و اطفال آن‌ها مورد اصابت قرار می‌گیرند، باکی ندارد، و مراد از نهی در این حدیث هدف قرار دادن مستقیم خود زن‌ها و اطفال است.