۲٧- باب: مَنِ انْتَسبَ إِلى آبَائِهِ فِي الإِسْلاَمِ وَالجَاهِلِيَّةِ
باب [۲٧]: کسی که در اسلام و جاهلیت به پدرانش نسبت داده شد
۱۴٧۱- وعَنْهُ سقَالَ: «لَمَّا نَزَلَتْ: ﴿وَأَنذِرۡ عَشِيرَتَكَ ٱلۡأَقۡرَبِينَ﴾، جَعَلَ النَّبِيُّ جيَدْعُوهُمْ قَبَائِلَ قَبَائِلَ» ينادي: «يَا بَنِي فِهْرٍ، يَا بَنِي عَدِيٍّ». لِبُطُونِ قُرَيْشٍ [رواه البخاری: ۳۵۲۵].
۱۴٧۱- و از ابن عباسبروایت است که گفت: چون این آیۀ کریمه که «اقارب نزدیکت را بیم بده» نازل شد، پیامبر خدا جقبائل را یکی پس از دیگری طلب نموده و می‌گفتند: «ای بنی فهر! ای بنی عدی!» و دیگر قبائل قریش را [۴٠٠].
[۴٠٠] از احکام و مسائل متلعق به این حدیث آنکه: ۱) خداوند متعال در این آیۀ کریمه پیامبر خود محمد جامر کرد تا خویشاوندان نزدیک خود را بیم بدهد، و اول از کسانی شروع کند که به پیامبر خدا جنزدیک‌تر هستند، و بعد از آن کسانی که نزدیکی‌شان کمتر است، و بعد از آن کسانی که نزدیکی‌شان کمتر است، و به همین ترتیب الی آخره. ۲) این حدیث نبوی شریف از مرسلات ابن عباسباست، زیرا مرسل حدیثی است که راوی، حدیثی را که از پیامبر خدا جنشنیده است، به ایشان نسبت بدهد، و بدون شک ابن عباسباین حدیث را از پیامبر خدا جنشنیده است، زیرا این آیۀ کریمه در مکۀ مکرمه نازل گردیده بود، و ابن عباسبسه سال پیش از هجرت در مکۀ مکرمه متولد گردیده است، و چون مرسل، مرسل صحابی است، لذا در نزد تمام محدثین و اصولیین مقبول است، و حکم حدیث متصل را دارد.