فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد چهارم

٧٧- باب: فِدَاءِ المُشْرِكِينَ
باب [٧٧]: فدیه دادن مشرکین

۱۳٠۳- عَنْ أَنَسُ بْنُ مَالِكٍ س: أَنَّ رِجَالًا مِنَ الأَنْصَارِ اسْتَأْذَنُوا رَسُولَ اللَّهِ ج، فَقَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ، ائْذَنْ فَلْنَتْرُكْ لِابْنِ أُخْتِنَا عَبَّاسٍ فِدَاءَهُ، فَقَالَ: «لاَ تَدَعُونَ مِنْهَا دِرْهَمًا» [رواه البخاری: ۳٠۴۸].

۱۳٠۳- از انس بن مالکسروایت است که مردمی از انصار از پیامبر خدا جاجازه خواستند و گفتند: یا رسول الله! برای ما اجازه بدهید تا فدیۀ خواهرزادۀ خود عباس را برایش ببخشثیم.

فرمودند: «یک درهم را برایش نبخشید» [۲۲۵].

[۲۲۵] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: عباس در حالی که هنوز مشرک بود، در غزوۀ (بدر) اسیر مسلمانان شده بود، و مسلمانان از اسیران خود فدیه گرفته و آن‌ها را رها می‌ساختند، مردم انصار به احترام اینکه عباس کاکای (عموی) پیامبر خدا جاست، از ایشان خواستند تا او را بدون فدیه ازاد سازند، ولی پیامبر خدا جبرای آنکه فرقی بن وابستگان خود و واسبتگان دیگران قائل نشده باشند، از آزاد ساختن وی بدون (فدیه) ابا ورزیدند.