فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد چهارم

٩٧- باب: مَا يُصيبُ مِن الطَّعامِ فِي أَرضِ الحَربِ
باب [٩٧]: طعامی که در سرزمین جنگ به دست می‌آید

۱۳۳۶- عَنِ ابْنِ عُمَرَ ب، قَالَ: «كُنَّا نُصِيبُ فِي مَغَازِينَا العَسَلَ وَالعِنَبَ، فَنَأْكُلُهُ وَلاَ نَرْفَعُهُ» [رواه البخاری: ۳۱۵۴].

۱۳۳۶- از ابن عمربروایت است که گفت: در جهاد، ما عسل و انگوررا به دست می‌آوردیم، آن‌ها را می‌خوردیم و نزد [پیامبر خدا ج]نمی‌بردیم [۲۵۸].

[۲۵۸] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: طعامی که در دار حرب به دست مجاهدین می‌افتد، آیا خوردنش برای آن‌ها جواز دارد یا نه؟ بین علماء اختلاف است، جمهور علماء می‌گویند: خوردن طعام به اندازۀ حاجت برای مجاهدین جواز دارد، و حتی ذبح کردن گاو و گوسفند – اگر به غرض خوردن باشد – نیز برای آن‌ها جائز است، ولی چیزهای غیر خوردنی مانند: لباس، سلاح، و غیره اگر ضرورتی به استعمال آن‌ها پیدا می‌شود، استعمال کردن آن‌ها در ایام جنگ مانعی ندارد، ولی بعد از جنگ باید با دیگر اموال غنیمت یکجا گردد، ولی زهری/می‌گوید: نباید از هیچ چیز – خواه طعام باشد، و خواه غیر طعام – بدون اجازۀ امام و امیر جهاد، استفاده شود.