حیات صحابه – جلد اول

عُروه و دعوت نمودن قومش به‌سوى اسلام و شهادتش در راه خدا

به این ترتیب وى به‌سوى قوم خود خارج شد تا آنها را به‌سوى اسلام دعوت نماید، البته به این امید، که با وى به خاطر منزلتى که در میان آنها دارد مخالفتى صورت نخواهد گرفت، ولى هنگامى که به بالا خانه‏اى که داشت وارد شد - قبل از آن، آنها را به طرف اسلام دعوت نموده، و اسلام خودش را نیز براى‌شان اعلان نموده بود - (وى را موقع نداده) از هر طرف تیر بارانش نمودند، و به او تیرى اصابت کرد و جان داد. به عروه گفته شد: درباره خونت چه مى‏گویى؟ او در پاسخ گفت: این یک کرامتى بود که خداوند مرا به آن عزّت بخشید، و شهادتى است که آن را به سویم فرستاد، و حالت من نیز مانند همان شهدایى است [۲۸۵]که قبل از حرکت پیامبر صاز اینجا، در رکاب وى به شهادت رسیدند، و مرا نیز با آنها دفن کنید، و طبق وصیتش او را در کنار آنها دفن نمودند. به نظر مى‏رسد که پیامبر خدا صدرباره وى گفت: «مثال وى در قومش، مانند صاحب یاسین [۲۸۶]است میان قومش».

[۲۸۵] اینها همان شهدایى هستد که در محاصره طائف به شهادت رسیدند، و تعدادشان به بیست شهید بالغ مى‏گردد. [۲۸۶] وى حبیب نجار مى‏باشد که اهل انطاکیه را در هنگام آمدن فرستادگان مسیح ÷به‌سوى ایمان دعوت نمود، و قومش او را به قتل رسانیدند، که این قصه در سوره یس مذکور است.