بیعت ابن زبیر و ابن جعفر
طبرانى همچنان از عبدالله بن زبیر و عبدالله بن جعفر شروایت نموده که آنها در حالى که هفت سال داشتند با پیامبر صبیعت نمودند. هنگامى که رسول خدا صآن دو را دید تبسّم نمود و دست خود را دراز نمود با آنها بیعت کرد [۴۱۴]. هیثمى (۲۸۵/۹) مىگوید: در این (روایت) اسماعیل بن عیاش آمده که دربارهاش اختلاف است، ولى بقیه رجال وى رجال صحیح‌اند، و این را همچنان ابونعیم و ابن عساکر از عروه روایت کردهاند که: عبدالله بن زبیر و عبدالله بن جعفر - و در لفظى: جعفر بن زبیر - با پیامبر صدر حالى بیعت نمودند که هر دو هفت سال داشتند... و مانند آن را، چنان که در المنتخب (۲۲۷/۵) آمده، متذکر شده. و نسائى از هرماس بن زیاد سروایت نموده، که گفت: دستم را به‌سوى رسول خدا صدر حالى که بچه بودم دراز نمودم تا با من بیعت نماید، ولى او با من بیعت نکرد [۴۱۵]. این چنین در جمع الفوائد (۱۴/۱) آمده است.
[۴۱۴] ضعیف. به روایت طبرانی و در سند آن اسماعیل بن عیاش است: بخاری از وی در جزء رفع یدین در نماز و نزد ائمه‌ی اربعه، روایت کرده است. وی آنگونه که ابن حجر می‌گوید در روایت از اهل سرزمین خود صدوق است اما در روایت از دیگران مخلط است. ذهبی درباره‌ی وی می‌گوید: واهی است. نگا: «تهذیب الکمال» (۱/ ۱۲۷) و «تهذیب التهذیب» (۱/ ۳۲۱) و «التقریب» (۱/ ۷۳) و «الکاشف» (۱/ ۱۲۷)، و «المیزان» (۱/ ۲۴۰). [۴۱۵] حسن. به روایت نسائی (۷/ ۱۵۰) آلبانی آن را در «صحیح النسائی» (۳۸۹۹) صحیح دانسته است.