حیات صحابه – جلد اول

گفتگوى عمیربن وهب با صفوان بن امیه

ابن اسحاق از محمدبن جعفر بن زبیر از عروه بن زبیر بروایت نموده، که گفت: عمیربن وهب جمحى با صفوان بن امیه در حجر (مکانى است در کعبه) اندکى پس از مصیبت بدر در کمین مشرکین نشست - عمیر بن وهب شیطانى از شیطان‏هاى قریش بود، و از کسانى بود که پیامبر خدا صو یارانش را اذیت مى‏نمود، و آنها از وى مشکلات و رنج‏هاى زیادى در حالى که خودش در مکه بود، مى‏دیدند، و پسرش وهب بن عمیر در جمله اسیران بدر قرار داشت - و کشته شدگان مشرکین را در بدر که در چاه انداخته شده بودند و مصیبت آنها را متذکر شد، صفوان گفت: به خدا سوگند، در زندگى بعد از آنها خیرى نیست. عمیر به او گفت: راست گفتى، به خدا سوگند، اگر این قرضدارى که توان اداى آن را ندارم، با این اهل و عیال که پس از خودم بر ضیاع آنها در هراسم نمى‏بودند، حتماً سوار شده و براى قتل محمّد مى‏رفتم، چون من در میان آنها دلیلى دارم، و آن این که پسرم در دست‌شان اسیر است (و کسى مرا در راه رسیدن و رفتنم نزد آنها معترض نخواهد شد). راوى مى‏گوید: صفوان بن امیه این فرصت را غنیمت شمرده و گفت: قرضداریت را ادا مى‏کنم و عیالت را چون عیالم نگه مى‏دارم، من از آنها تا وقتى که زنده باشند سرپرستى مى‏کنم، هر چیزى که در دست داشته باشم از آنها دریغ نخواهم ورزید. عمیر به او گفت: این امر را بین من و خودت پوشیده نگه دار، صفوان پاسخ داد: این را خواهم نمود. راوى مى‏گوید: بعد از آن عمیر دستور داد شمشیرش تیز کرده شد، و لبه آن زهر داده شد، سپس حرکت نمود تا این که به مدینه آمد. در حالى که عمربن خطاب سبا عده‏اى از مسلمانان درباره بدر و عزّتى که خداوند أنصیب‌شان نموده بود، و چیزى را که براى دشمن‌شان نشان داده بود، صحبت مى‏نمودند. چشمش به عمیر بن وهب افتاد که شتر خود را در دروازه مسجد خوابانیده و شمشیرش را بر گردن دارد. عمر سفرمود: این سگ دشمن خدا عمیربن وهب جز براى شرى نیامده است، این همان کسى است که در میان ما فساد نمود، و شمار ما را براى مشرکین در روز بدر تخمین زد.