مقدمه‌ی مؤلف
اَلحَمدُ لِلّهِ رَبِّ العَالَمِينَ وَالصَّلوةُ وَالسَّلامُ عَلی سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِيِّينَ وَعَلی آلِه الطَّاهِرِينَ وَصَحَابَتِهِ اَجمَعِينَ. قَالَ العَبدُ الفَقِيرُ اِلی مَولَاهُ الغَنِي، اَبُوالاِخلَاص، حَسَن الوَفَائي الشَّر نبُلَالِي الحَنَفِيّ: إِنَّه التَمَسَ مِنِّي بَعضُ الاَخِلَّاء (عَامَلَنَا اللهُ وَاِيَّاهُم بِلُطفهِ الخَفيّ) أَن اَعمَلَ مُقَدِّمَةً فِي العِبَادَاتِ تُقَرِّبُ عَلَی المُبتَدِي مَا تَشَتَّتَ مِنَ المَسَائِل في المُطَوَّلَاتِ؛ فَاستَعَنتُ بِالله تَعَالی وَاَجَبتُه طالبًا لِلثَّوَاب وَلَا اَذكُرُ اِلَّا مَا جَزَمَ بِصحَّته اَهلُ التَّرجِيح مِن غَير اِطنَاب (وَ سَمَّيتُه) نُورَالايضَاحِ وَنَجَاةَ الاَروَاحِ؛ وَاللهَ اَسأَلُ أَن يَّنفَعَ بِه عِبادَه وَيُديم به الِافَادَةَ.
ستایش خداوندی را سزاست که پروردگار جهانیان است؛ و درود و سلام [خدا] بر سرور و آقای ما - حضرت محمد ج، آخرین پیغمبران-؛ و بر خاندانِ پاکش و جملگی یارانش باد.
بنده‌ی نیازمند [به لطف و احسانِ] سرور و سرپرستِ توانگر و بی‌نیازش، «ابوالاخلاص، حسن وفايي شربنلاني حنفي» گوید: «برخی از دوستان - خداوند با ما و آن‌ها، با لطف و مهربانی نهانِ خویش رفتار کند - از من تقاضا کردند که در بخش «عبادات»، مقدّمه‌ای را مرتّب و ساماندهی نمایم، تا بدین ذریعه، [فهم و درکِ] احکام و مسائلی که در کتاب‌های کش دار و طولانی و مُطوّل و دارای اِطناب، به صورت پراکنده آمده‌اند، برای نوآموزان، نزدیک [و عام فهم] گرداند [و فهم و درک آن‌ها را ساده‌تر و آسانتر نماید؛ بدین جهت برای پاسخ به این درخواست،] از خداوند بلندمرتبه، کمک و یاری خواستم و به درخواستشان پاسخ مثبت دادم؛ بدان امید که ثواب و پاداشی را فراچنگ آورم.
و [در این کتاب،] به جز احکام و مسائلی که «صاحبان ترجیح»، به صحّت و درستی آن‌ها تأکید کرده‌اند و بدان‌ها کاملاً مطمئن شده‌اند، چیزی دیگر را ذکر نکرده‌ام؛ و این کتاب را «نورالايضاح ونجاة الارواح» نام نهاده‌ام؛ و از خداوند بلندمرتبه، خواهانم تا به وسیله‌ی آن، بندگان خویش را نفع و سود برساند [و آن را نافع و سودمند و مفید و پربار قرار بدهد؛] و مفید و سودمند بودن آن را، پیوسته و همیشگی بگرداند.