کردارهای قلب - ترجمه اعمال القلوب

ورع عبدالله بن عمرب

هنگامی که صدای نوازندگی را از یک شبان شنید، برای دور شدن از آنجا و نشنیدن آن سرعتش را بیشتر کرد، در حالی که انسان مسؤول چیزهایی که می‏شنود، نیست. بلکه مسؤول چیزهایی است که گوش می‏دهد، چون گوش دادن اختیاری است. لذا به قصد لذت گوش دادن جایز نیست. به همین سبب ابن عمر گوشهایش را با انگشت می‌گرفت و مرکبش را از راه منحرف می‏کرد و به همراهش – که اسمش نافع بود- می‌گفت هنوز صدا هست؟ وقتی پاسخ مثبت را دریافت می‏کرد، بر همان حال به راهش ادامه می‏داد، تا جایی که دیگر آن صدا را نمی‌شنید، و انگشتش را از روی گوشش بر می‌داشت و به راه خود باز می‌گشت. [۴۶۴]

[۴۶۴] احمد در مسند (۲/۸) حدیث (۴۵۳۵) و ابونعیم در حلیة الاولیا (۶/۱۲٩) آورده‏اند.