شکر در اصطلاح
یعنی بروز اثر نعمت‌های الهی در بنده به عنوان ایمان در دلش، حمد و سپاس بر زبانش و عبادت و طاعت در اندامهایش.
چون در اصل نعمت متسوجب شکر فراوان است، پس باید دید وقتی نعمت فراوان باشد شکر چگونه خواهد بود؟ شکر نقطهی مقابل کفر و نقیض آن است، انسان‌ها یاشاکرند و یا کافر.
در زبان میگویید: «شکرتُ له» با لام متعدی می‌شود و «کفرتُ به» با حرف باء متعدی می‌شود. ابن قیم در این باره نکتهی جالبی دارد، میگوید: «مشکور در حقیقت همان نعمت است و به کسی که به او داده شده، اضافه شده است، به همین سبب میگویید «شکرتُ له» با لام متعدی می‌شود، اما کفر چون درآن انکار نعمت و تکذیب هست، میگویند: «کفر بالله» و «کفر بالآئه» به همین خاطر با حرف باء متعدی شده است».