خرسندی در رفاه و سختی
اگر کسی بپرسد چرا انسان در هنگام سختی و تنگدستی پروردگارش را شکر میگوید؟
پاسخ از دو دیدگاه است:
نخست: باید بدانیم که خداوند همه چیز را به زیباترین و استوارترین شکل آفریده است، و در کارهای خدا هر چه پیش بیاید از آن خشنود هستیم، زیرا از خلقت اوست. بنابراین اگر زیان یا درد وآزاری بر ما مقدر کند، یا حادثهی ناخوشایندی برایمان پیش بیاید، اظهار ناخشنودی نمیکنیم، چون خداوند حکیم است و هر کاری که می‌کند حکمتی دارد.
دوم: خداوند بهتر میداند چه چیزی انسان را اصلاح می‌کند وچه چیزهایی برایش مفید است. چیزی که او برای انسان انتخاب می‌کند و میخواهد بهتر از آن است که انسان خود برای خود بر میگزیند، پیامبر ج فرمود: «والَذی نَفسی بِیدِهِ لایقَضی اللهِ لِمؤمنِ قضاءً إلَّا كانَ خیراً له»:«قسم به آنکه جانم در دست اوست، خدا هر تقدیری برای انسان ایماندار در نظر بگیرد برای او بهتر است و خیر در آن است». [۱۶۱]همچنین در حدیث ارزشمند دیگری فرمود: «ذاقَ طعمَ الإیمانِ مَن رَضِیَ باللهِ ربّاً»:«هرکس از خدا به عنوان پروردگار خرسند باشد مزهی ایمان را چشیده است». [۱۶۲]
شایسته است همگان در ذکر شبانه و صبحگاهان خود آن را یاد کنند و در ذکرهای نماز پس از «أشهد أن محمداً رسول الله»بگویند: «رضیتُ بالله رباً و بالإسلام دیناً و بمحمدٍٍ نبیاً»:«خدا را به عنوان پروردگار، اسلام را به عنوان دین و محمد را به عنوان پیامبر میپسندم و از آن‌ها خرسندم». [۱۶۳]
[۱۶۱] صحیح است. احمد در مسند (۵/۲۴) حدیث (۱٩٧٧۲)، ابن حبان در صحیحش (۲/٧۰۵) حدیث (٧۲۸) و ضیاء مقدسی در المختارة (۵/۱٩۶) حدیث (۱۸۱٧) روایت کردهاند. آلبانی در صحیح الجامع (۳٩۸۵) آن را صحیح دانسته است. [۱۶۲] صحیح است به روایت مسلم (۳۴) بخش الإیمان، باب الدلیل علی أن من رضی بالله رباً و بالاسلام دیناً و بمحمد رسولاً فهو مؤمن. [۱۶۳] ابوداود (۵۰٧۲) بخش الأدب، ما یقول إذا أصبح، ترمذی (۳۳۸٩) بخش الدعوات، باب ما جاء فی الدعاء، إذا أصبح و إذا امسی، و ابن ماجه (۳۸٧۰) بخش الدعاء، باب ما یدعو به الرجل إذا أصبح و إذا أمسی و نیز امام احمد در مسند (۱٩۴۸۸) روایت کردهاند.