ذکر امام احمد حنبل/
«آن امام دین و سنت، آن مقتدای مذهب و ملت»، آن جهان درایت و عمل، «آن مکان کفایت بی‌بدل»، آن صاحب تبع زمانه، آن سنی آخر و اول، امام به حق احمد بن حنبل/شیخ سنت و جماعت بود و امام دین و دولت. هیچ کس را در علم احادیث، آن حق نیست که او را، در ورع و تقوا و ریاضت و کرامت، شأنی عظیم داشت و صاحب فراست بود و مستجاب الدعوه [۴۶۴]، و جملۀ فرق، او را مبارک داشته‌اند از غایت زهد و انصاف. و از آنچه مشبهه بر او نسبت کردند، مقدس و مبراست. تا حدی که پسرش یک روز این حدیث می‌گفت: خمرّ طینه آدم بیدیه، و در این معنی گفتن، دست از آستین بیرون کرده بود. احمد گفت: «چون سخن یدالله گویی، به دست اشارت مکن» [۴۶۵].
[۴۶۴] کسی که دعایش پذیرفته می‌شود. [۴۶۵] تذکرة الأولیاء، ۲۵۶.