پند دادن کودکی به ابوحنیفه
(ابوحنیفه) روزی می‌گذشت. کودکی را دید در گل مانده. گفت: «گوش دار، تا نیفتی». کودک گفت: «افتادن من سهل است. اگر بیفتم، تنها باشم. اما تو گوش دار که اگر پای تو بلغزد، همۀ مسلمانان که از پس تو آیند بلغزند و برخاستن همه دشوار بود». امام را از خلاقت آن کودک، عجب آمد و در حال بگریست و اصحاب را گفت: «زینهار! اگر شما در مسئله‌یی چیزی ظاهر شود و دلیلی روشنتر نماید، در آن متابعت من مکنید و به تقلید من، ظاهر خود را نمانید [۴۳۶]» و این نشان کمال انصاف است. تا لاجرم ابویوسف و محمد [۴۳۷]-رحمهما الله- بسی اقوال دارند در مسایل مختلف [۴۳۸].
[۴۳۶] در صفحه ۲۴۵ تذکرة الأولیاء درباره این جمله چنین آمده است: ۱- این جمله در «م» و «ن» (در دو نسخه غیر نسخه متن) نیست و در نسخه «هـ» به تقلید من تحقیق خود را نمایید. به نظر نویسنده معنی جمله چنین است: اگر در مسئله‌یی حقیقتی برای شما روشن شود و دلیل بهتر بیابید از من پیروی نکنید و با تقلید از من پویایی خود را از دست ندهید و به ظاهر توجه ننمایید. [۴۳۷] دو نفر از شاگردان برجسته ابوحنیفه که در صفحات قبل از آن سخن به میان آمده است. [۴۳۸] تذکرة الأولیاء، ۲۴۵.