شافعی و محبت اهل بیت
جامی در شرح بیتی منسوب به امام شافعی، چنین می‌سراید:
مادح اهل بیت، در معنی
مدحت خویش کند، یعنی
مؤمنم، مُوقنم، خدای‌شناس
وز خدایم بود، امید و هراس
از کجی‌ها در اعتقادم، پاک
نیست از طعن کج نهادم، باک
دوستدار رسول و آل وَیَم
دشمن خصم بدخصال وَیَم
جوهر من، زکان ایشان است
رخت من از دکان ایشان است
همچو سلمان، شدم زاهل البیت
گشت روشن، چراغ من، زان زیت
[۵۹۷]
أنا مولی لهم و مولی القوم
کان منهم ولا أخاف اللوم
[۵۹۸]
مست عشقند عاشقان، دایم
لا یخافون لومة اللائم
[۵۹۹]
چون بود عشق عاشقان، درسم
کی زکید مُنافقان، ترسم
این‌نه‌رفض‌است، محض ایمان است
رسم معروف اهل ایمان است
رفض اگر هست حبّ آل نبی
رفض‌فرض‌است، بر ذکی
[۶۰۰]و غبی
[۶۰۱]
[۵۹۷] زیت: روغن، روغن چراغ. [۵۹۸] «من بنده ایشانم و بنده قوم هم از ایشانست و از سرزنش نمی‌ترسم». [۵۹۹] ﴿يُجَٰهِدُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوۡمَةَ لَآئِمٖ﴾[المائدة: ۵۴]. «در راه خدا جهاد می‌کنند و از سرزنش سرزنشگری نمی‌هراسند». [۶۰۰] ذکی: با ذکاوت. [۶۰۱] غبی: نادان، کندذهن، کم‌هوش.