پژوهشی دربارة امامان اهل سنت امام ابوحنیفه، امام مالک، امام شافعی، امام احمد

احمد حنبل و خوف

خوف به معنی ترس و از جمله منازل و مقامات عرفانی است که سالک از عقوبت و پایان کار و از وساوس و مکر نفس، می‌ترسد، خوف از عقوبت، برای توده مردم است و خوف از مکر، مخصوص محبان جمال الهی است [۳۰۱].

احمد حنبل می‌گوید: از خداوند خواستم که دری از خوف به رویم بگشاید، چون باز کرد ترسیدم که عقلم زایل شود، دعا کردم که یا رب [خوف] را به اندازۀ طاقت و توان من بفرست. [آن خوف] از بین رفت [۳۰۲].

[۳۰۱] ر. ک به روح و شبح، ۲۷۱. [۳۰۲] ترجمه رساله قشریه، ۱۹۷.