قاعده
بر لزوم متابعت از خط مصحف‌های عثمانی در وقف، ابدال و اثبات و حذف و وصل و قطع اجماع کرده‌اند، اما در اشیاء معینی مانند: وقف به هاء در کلماتی که به تاء نوشته شده، و الحاق هاء [سکت] در مواردی که ذکر شد و غیر اینها، و آوردن یاء در جاهایی که رسم نشده، و واو در ﴿وَيَدْعُ الْأِنْسَانُ﴾﴿يَوْمَ يَدْعُ الدَّاعِ﴾﴿سَنَدْعُ الزَّبَانِيَةَ﴾و: ﴿وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ﴾و الف در: ﴿أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ﴾﴿أَيُّهَا السَّاحِرُ﴾﴿أَيُّهَا الثَّقَلانِ﴾اختلاف کرده‌اند.
و نون حذف می‌گردد در ﴿وَكَأَيِّنْ﴾هر جای قرآن واقع شود، که ابوعمرو با یاء بر آن وقف می‌کند و ﴿أيَّامًا﴾در سوره‌ی الاسراء وصل می‌شود و (مال) در النباء و الکهف و الفرقان و سأل همچنین وصل می‌شود، و ﴿وَيْكَأَنَّ﴾﴿وَيْكَأَنَّهُ﴾و: ﴿ألاَّ يَسْجُدُوا﴾را قطع می‌کنند.
و بعضی از قراء در همه موارد از رسم‌الخط قرآن پیروی می‌کنند.