(سوره‌ی طه)
﴿بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ﴾(۱۲): وادی مبارک که نامش طوی است.
﴿أَكَادُ أُخۡفِيهَا﴾(۱۵): جز خودم احدی را از آن مطلع نسازم.
﴿سِيرَتَهَا﴾(۲۱): حالتش را.
﴿وَفَتَنَّٰكَ فُتُونٗاۚ﴾(۴۰): آزمایشت کردیم آزمایش کردنی.
﴿وَلَا تَنِيَا﴾(۴۲): کندی نکنید شما دو نفر.
﴿أَعۡطَىٰ كُلَّ شَيۡءٍ خَلۡقَهُۥ﴾(۵۰): برای هر چیز روحی قرار داد، سپس او را به برنامه‌های زناشویی و خوردن و آشامیدن و مسکنش راهنمایی کرد.
﴿لَّا يَضِلُّ﴾(۵۲): اشتباه نمی‌کند.
﴿تَارَةً﴾(۵۵): یک مرتبه.
﴿فَيُسۡحِتَكُم﴾(۶۱): پس شما را هلاک می‌کند.
﴿وَٱلسَّلۡوَىٰ﴾(۸۰): پرنده‌ای نظیر بلدرچین.
﴿وَلَا تَطۡغَوۡاْ﴾(۸۱): ستم نکنید.
﴿فَقَدۡ هَوَىٰ﴾(۸۱): بدبخت شد و شقاوتمند شد.
﴿بِمَلۡكِنَا﴾(۸۷): به امر خودمان، به خواست خودمان.
﴿ظَلۡتَ عَلَيۡهِ﴾(۹۷): بر آن پایدار ماندی.
﴿لَنَنسِفَنَّهُۥ فِي ٱلۡيَمِّ﴾۹۷): در دریا پراکنده‌اش می‌سازیم.
﴿سَآءَ﴾(۱۰۱): بد است.
﴿يَتَخَٰفَتُونَ﴾(۱۰۳): پنهانی با هم سخن می‌گویند.
﴿قَاعٗا﴾(۱۰۶): زمین هموار.
﴿صَفۡصَفٗا﴾(۱۰۶): بی‌ثبات.
﴿عِوَجٗا﴾(۱۰۷): وادی، صحرا.
﴿أَمۡتٗا﴾(۱۰۷): جایی بلند و پرتپه.
﴿وَخَشَعَتِ ٱلۡأَصۡوَاتُ﴾(۱۰۸): صداها آرام گرفت.
﴿هَمۡسٗا﴾(۱۰۸): صدای آهسته.
﴿وَعَنَتِ ٱلۡوُجُوهُ﴾(۱۱۱): ذلیل شد.
﴿فَلَا يَخَافُ ظُلۡمٗا﴾ (۱۱۲): نمی‌ترسد که بر او ستم شود و در گناهش افزوده گردد.