نون
بر چند وجه است:
اسم است و آن ضمیر مؤنث می‌باشد، مانند: ﴿فَلَمَّا رَأَيۡنَهُۥٓ أَكۡبَرۡنَهُۥ وَقَطَّعۡنَ أَيۡدِيَهُنَّ وَقُلۡنَ﴾[یوسف: ۳۱].
و حرف است، و آن دو نوع می‌باشد: ۱- نون تأکید و آن ثقلیه و خفیفه است، مثل: ﴿لَيُسۡجَنَنَّ وَلَيَكُونٗا﴾[یوسف: ۳۲]. ﴿لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ﴾[العلق: ۱۵]. نون تأکید خفیفه جز در این دو مورد در قرآن نیامده است.
می‌گویم: مورد سوم در قراءت شاذی آمده: ﴿فَإِذَا جَآءَ وَعۡدُ ٱلۡأٓخِرَةِ لِيَسُ‍ُٔواْ وُجُوهَكُمۡ﴾[الإسراء: ۷].
و چهارم: در قراءت حسن: ﴿أَلۡقِيَا فِي جَهَنَّمَ﴾[ق: ۲۴]. ابن جنی در المحتسب این را ذکر کرده است.
۲- نون وقایه، که به یاء متکلم منصوب به فعل می‌پیوندد، مانند: ﴿فَٱعۡبُدۡنِي﴾[طه: ۱۴]. ﴿لَيَحۡزُنُنِيٓ﴾[یوسف: ۱۳]. یا منصوب به حرف مانند: ﴿يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ مَعَهُمۡ﴾[النساء: ۷۳]. ﴿إِنَّنِيٓ أَنَا ٱللَّهُ﴾[طه: ۱۴]. و مجرور به لدن مثل: ﴿مِن لَّدُنِّي عُذۡرٗا﴾[الکهف: ۷۶]. یا به من یا عن، مانند: ﴿مَآ أَغۡنَىٰ عَنِّي مَالِيَهۡ﴾[الحاقة: ۲۸]. ﴿وَأَلۡقَيۡتُ عَلَيۡكَ مَحَبَّةٗ مِّنِّي﴾[طه: ۳۹].